Eimreiðin - 01.04.1947, Blaðsíða 59

eimreiðin
GAMLA STOFAN
131
liituð með olíuofni, því kuldi var mikill. Amma mín klæddi mig
i indigóbláan vaðmálskjól, nýsaumaðan, og þóttist ég lieldur
niaður í þeirri flík. Sagði hún mér að koma með sér fram í
stofu og sjá, livað skipstjórinn væri með, það væri nokkuð skrítið!
tór ég með lienni, og sjá! Þarna sat skipstjórinn með þá al-
stærstu liarmóniku, sem ég hef nokkurn tíma séð á ævinni, og
spilaði af öllum kröftum, og það var nú hljóinlist í lagi, því
Norðmenn kunna manna bezt með það hljóðfæri að fara. Man
eg enn í dag andlit mannsins. Hann var toginleitur og fölur á
vangann, skarpeygur, með hátt enni, dökkliærður, með yfirskegg.
Kinkennilegast fannst mér þó, að ég skildi ekki orð af því, sem
þeir töluðu saman, þótt ég liefði mig alla við, og ályktaði ég þannig,
að liann væri allt of mikill maður til þess að tala íslenzku! Ég
vil láta þess getið, að liann sigldi burtu eftir nokkura daga, svo
að það liefur ekki verið alvarlegt strand.
Um sumarið, þegar ég var á sjötta ári, bar svo við, að jarðaður
var á Klyppstað gamall maður, sem Jón hét. Hann hafði dáið
a Vestdalseyrinni, en Einar gamli, faktor við Gránufélagsverzlun,
sendi kistuna norður, til þess liann yrði grafinn hjá bróður sín-
Uln, og hað hann afa ininn að sjá um útförina, og sendi hann
n'eð kistunni tvo kransa og nokkurar flöskur af ósviknu koníakki.
^auð svo afi minn nokkrum bændum til erfisdrykkju, og sátu
þeir í gömlu stofunni, en eftir því sem lækkaði í flöskunni,
l'ækkaði í körlunum. Sérstaklega var afi minn hávær, og botnaði
eg ekkert í slíku framferði. Hann var þó ekki vanur að skamma
fiesti sína, og sá ég ekki belur en nefið á lionum væri orðið alveg
l'árautt! Spurði ég önunu mína, hvernig á þessu stæði og hví þeir
létu svona, Sagði liún mér þá, að þeir væru að rífast um pólitík
°fí hefðu drukkið nokkuð þéttan.
Þegar gestirnir voru farnir, sagði amma við afa: „Skömm er að
l'ér, Baldvin, þú gerir barnið dauðhrætt“. Voru þetta mín fyrstu
k>nni af pólitík og drykkjuskap, og hef síðan hatað hvorttveggja.
Én það verð ég að segja körlunum til afsökunar, að þeir voru
^reint ekki meira en góðglaðir, sem kallað er, og þetta var í
eina skiptið, sem ég man eftir slíku heima í Stakkahlíð. En á
byí var ég mest liissa, að þeir skyldu hegða sér þannig í blessaðri
Kömlu stofimni.
Eva Hjálmarsdóttir frá Stakkahlíð.