Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1948, Side 42

Eimreiðin - 01.01.1948, Side 42
30 VOMURINN KEMUR EIMREIÐIN Nú voru hlerarnir teknir af lestaropunum og látnir upp í bátinn — en síðan mælti skipstjóri: — Svona nú — að færunum! Og það var engu líkara en allir — matsveinninn eins og aðrir — teldu vísa björg að því að fara að keipa, — svo fljótir voru þeir að hlýða skipun skipstjóra síns. Og flestir hömuðust við færið, enda bar það árangur. Nú vildi fiskurinn bíta — eða þá að meira var undir en verið hafði áður þennan inorgun. En þó að hamast væri við færin, þó að mjög hvini í vað- beygjum, þó að stappað væri fótum og fiskum og blýlóðum skellt á þiljur, og hátt léti í járnum, seglum, tói og súð — fékk ég ekki varizt því að heyra hljóðin frá vominum, og svo hreif hann þá augu og huga. Nú heyrðist ekki aðeins dynur, ekki einungis dynkir, heldur svo sem ógnandi mylluhljóð — eins og heljar- stórir kvamarsteinar nerust saman í sífellu — og það kváðu við smellir og skellir, líkt og liarðar risaskurnir væru að mvljast milli steinanna. I loft upp stóðu gosstrókar, og slæður breiddu úr sér, og tungur slöngvuðust — allt brimhvítt, reis yfir blá- grænan vegg, sem að ofan var hvít víðátta, þó með grænbláum burstum og spírum — eða þá svo sem litföróttum. Og Anna Torfhildur — nú fór að styttast á milli. Hún fyrst, svo hin. Tvö hundruð og einn höfðu mér talizt þeir — ekki undir hundrað og níutíu, það var það vissa. Hvort ég var ekki liræddur? Ég veit það ekki. En ég komst í meiri og meiri æsingu — undarlega æsingu. Hugurinn á sífelldu flökti — nú við það, sem var að sjá og heyra, svo það, sem koma mundi — síðan í landi: Eftirvæntingin — undrunin, því næst kvíð- inn — og svo sorg og skelfing. Ég gerði mér í hugarlund, hvers fólk mundi geta sér til — svona fyrst. Svo færi að reka úr skipunum. Þvílík óskapleg frétt! Hvað blöðin mundu segja? Um þetta yrði líklega getið úti um allan lieim — einn af hverjum tvö hundruð og tíu karlmönnum á íslandi, reiknaðist mér að manntjónið mundi verða, sama og sex þúsund manna tap hjá Dönum og sextíu þus- unda lijá Bretum ... En svo skammaðist ég mín út af þessum hugsunum. Foreldrarnir mínir, systkinin — allir þeir, sem eg þekkti og áttu aðstandendur á þessum flota, — svo hinir, líklega þúsundir manna, sem ættu að meira eða minna leyti um sart að binda. Já, ég var litlu betri en karlinn, sem ég hafði heyrt
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.