Eimreiðin - 01.01.1948, Qupperneq 42

30
VOMURINN KEMUR
EIMREIÐIN
Nú voru hlerarnir teknir af lestaropunum og látnir upp í
bátinn — en síðan mælti skipstjóri:
— Svona nú — að færunum!
Og það var engu líkara en allir — matsveinninn eins og aðrir
— teldu vísa björg að því að fara að keipa, — svo fljótir voru
þeir að hlýða skipun skipstjóra síns. Og flestir hömuðust við
færið, enda bar það árangur. Nú vildi fiskurinn bíta — eða þá
að meira var undir en verið hafði áður þennan inorgun.
En þó að hamast væri við færin, þó að mjög hvini í vað-
beygjum, þó að stappað væri fótum og fiskum og blýlóðum skellt
á þiljur, og hátt léti í járnum, seglum, tói og súð — fékk ég ekki
varizt því að heyra hljóðin frá vominum, og svo hreif hann þá
augu og huga. Nú heyrðist ekki aðeins dynur, ekki einungis
dynkir, heldur svo sem ógnandi mylluhljóð — eins og heljar-
stórir kvamarsteinar nerust saman í sífellu — og það kváðu við
smellir og skellir, líkt og liarðar risaskurnir væru að mvljast
milli steinanna. I loft upp stóðu gosstrókar, og slæður breiddu
úr sér, og tungur slöngvuðust — allt brimhvítt, reis yfir blá-
grænan vegg, sem að ofan var hvít víðátta, þó með grænbláum
burstum og spírum — eða þá svo sem litföróttum.
Og Anna Torfhildur — nú fór að styttast á milli. Hún fyrst,
svo hin. Tvö hundruð og einn höfðu mér talizt þeir — ekki undir
hundrað og níutíu, það var það vissa.
Hvort ég var ekki liræddur? Ég veit það ekki. En ég komst
í meiri og meiri æsingu — undarlega æsingu. Hugurinn á sífelldu
flökti — nú við það, sem var að sjá og heyra, svo það, sem koma
mundi — síðan í landi: Eftirvæntingin — undrunin, því næst kvíð-
inn — og svo sorg og skelfing. Ég gerði mér í hugarlund, hvers fólk
mundi geta sér til — svona fyrst. Svo færi að reka úr skipunum.
Þvílík óskapleg frétt! Hvað blöðin mundu segja? Um þetta yrði
líklega getið úti um allan lieim — einn af hverjum tvö hundruð og
tíu karlmönnum á íslandi, reiknaðist mér að manntjónið mundi
verða, sama og sex þúsund manna tap hjá Dönum og sextíu þus-
unda lijá Bretum ... En svo skammaðist ég mín út af þessum
hugsunum. Foreldrarnir mínir, systkinin — allir þeir, sem eg
þekkti og áttu aðstandendur á þessum flota, — svo hinir, líklega
þúsundir manna, sem ættu að meira eða minna leyti um sart
að binda. Já, ég var litlu betri en karlinn, sem ég hafði heyrt