Eimreiðin - 01.01.1949, Qupperneq 19

EDÆREJBIK
MÁLAGJÖLD
11
Hann gat beðið einn dag eða tvo, ef það var öruggara. Það
var hans sterka hlið.
H.
Haufit eitt hefur liðið, fremur dimmt og dauflegt í stóra, gamla
húsinu á Hólnum. Einmitt þetta liaust, í nóvember, varð frú
Sigrún Guðmimdsdóttir Bergdal-Sumarliðason sextíu og fimm ára.
Tíminn lét ekki að sér hæða, venju fremur. Hann kom og fór,
hljóðlaust, en öruggt. Svo kom þessi afmælisdagur, með þreytuverk
í baki og þvngsli í höfði, en bros á vör að venju. 1 þetta sinn
komu helztu meim þorpsins saman í húsinu á Hólnum til mið-
dagsverðar í tilefni afmælisins. Nú var ekki lengur unnt að breiða
>fir aldurmn. Sá leikur var tapaður að fullu og öllu. Presturinn
hélt fvrstu og lengstu ræðuna. Það var greindur, miðaldra maður.
Hann talaði um hina eilífu æsku, sem aldrei léti bugast og aldrei
gæti beðið ósigur. Hina fögru sál, sem væri „ávallt ung undir
silfurhærum . Sýslumaður reis úr sæti og sagði nokkur velvalin
orð. Hann talaði sjaldan í slíkum samkvæmum. Nú sagði hann
einungis það, sem satt var, að hann hefði nú verið vinur frú Sig-
rúnar Bergdal og heimilis hennar — hann nefndi hana frú Berg-
gamli maðurinn — í full fjörutíu ár. Hann þekkti þessa
ágætu konu einungis að góðu einu, og það væri mikið sagt með
þ'í. Þeir væru, því miður, ekki margir, sem hann gæti sagt slíkt
Um’ ®ljúgandi. Hann kvaðst vilja minnast fyrri manns hennar,
Axels Bergdals, sem einnig hefði verið óvenjulegur heiðursmaður,
hremlvndur og stoð og stytta héraðsins.
Þegar sýslumaður liafði lokið máli sínu, var á öllu auðséð, að
teinbjörn Sumarliðason var að því kominn að standa upp. En
ö lum til undrunar varð frúin fljótari til í þetta sinn. Hún hóf
mál sitt með því að segja, að þetta væri í fyrsta sinn, sem hún
tæki svona hátíðlega til máls í samkvæmi. Hún hefði sjálfsagt
áður komið mönnum að óvörum með athöfnum sínum stundum.
- lennirnir sínir hefðu tekið af sér ómakið með ræðuliöld, og það
af því, að hún stæði nú upp, að liún vissi það ekki vel,
a sinn elskulegi ektamaki myndi alveg reiðubúinn að hlaupa
tmdir bagga með sér, einnig nú. En nú, á þessum tímamótum,
angaði sig sjálfa til að þakka vinunum fyrir sig. Því vissulega