Eimreiðin - 01.01.1949, Qupperneq 20

12
MÁLAGJÖLD
EIMREIÐIN
væru þetta tímamót, ekki einungis eitt afmæli, heldur þau miklu
vegaskil, þegar hún væri að kveðja hið starfandi og stríðandi
líf og ganga inn í kyrrð ellinnar, sem hún vonaði, að væri undir-
búningur annars betra. Ég talaði um hið stríðandi líf, sagði hún,
en sannarlega lief ég ekki liaft mikið af stríði að segja. Mitt
hlutskipti hefur verið að þiggja. Ég hef verið borin á höndum,
fyrst og fremst af tveimur ágætum eiginmönnum, af dóttur minni
og tengdasyni og af ykkur, vinir mínir. Ég hef ennþá ekki staðið
í 8tríði, guði sé lof. Ef svo hefði farið, held ég, að ræðurnar um
mig í dag hefðu verið nokkuð á annan veg, því ég er sannfærð
um, að ég hefði orðið illur og óvæginn andstæðingur. Orð hennar
vöktu almennan fögnuð og lófatak.
Svo kom jólafastan. Eitt kvöld, eða öllu heldur síðari hluta
dags, liafði frú Sigrún lagt sig á legubekk. Hún var ekki vel frísk,
fremur venju. Allt var kyrrt og hljótt uppi í stofunum. Búðin
niðri var ennþá opin, og maðurinn liennar var efalaust niðri í
skrifstofu.
Þá um haustið snemma hafði komið til hans, í skrifstofuna,
ung stúlka frá Reykjavík, Fríða var hún nefnd, frænka hans.
Það var fjörleg, lítil stúlka, ekki mjög ung, líklega 25 ára eða
svo. Að sumu leyti var stúlka þessi geðfelld og reyndi að koma
sér vel við gömlu frúna, sem var henni og góð. Stúlkan bjó auð-
vitað þar í liúsinu, þar sem liún var frænka húsbóndans og skjól-
6tæðingur.
Frú Sigrún reis á fætur, lagaði hár sitt og andlit fyrir spegli
í Iierberginu og gekk svo gegnum stofurnar án þess að kveikja
þar, því glatt tungl skein inn um gluggana. Hún fór niður stigann
og ætlaði að fara inn til manns síns, í innri skrifstofuna, þar sem
liún vissi að liann var, eða hjóst við að hann væri. Teppi var á
stiganum og ganginum niðri, svo ekkert fótatak heyrðist. Hún sá,
að hurðin inn í skrifstofuna var ekki alveg læst. Lagði mjóa ljós-
rák út á ganginn. Þegar hún kom að liurðinni, lieyrði liún, að
einhver var inni lijá Sveinbirni, og liún liikaði við að opna hurð-
ina.
— En dásamlega fallegt, lieyrði hún að Fríða sagði, — þetta
hálsmen er dýrgripur! En að þú skulir tíma að gefa kerlingunni
þetta!
— Hver veit neina þetta verði seinustu jólin, sem hún lifir,