Eimreiðin - 01.01.1949, Qupperneq 24

16
MÁLAGJÖLD
EIMREIÐIN
„Það hryggir mig að tilkynna yður, að friiin andaðist eftir
uppskurð í gær. Varð ekki bjargað, þrátt fyrir allar mögu-
legar tilraunir. Stop. Jarðarförin fer fram á morgun.
Taylor læknir“.
Það var flaggað í hálfa stöng í Naustavík jiann fagra vordag-
Sveinbjörn Sumarliðason fór í svarta yfirfrakkann, þrátt fyrir
hlíðuna, sem var, og gekk til prestsins með símskeytið í vasanum.
Er þeir höfðu rætt saman um stund, segir Sveinhjörn, að sér
liafi dottið í hug, að lialdin vrði minningaratliöfn þar í kirkjunni
bráðlega.
-— Já, svaraði prestur, — víst væri það vel við eigandi, kæri
vinur. En svo er mál ineð vexti, að áður en liin framliðna fór,
liitti liún mig einslega að máli, og erindið var, að hún óskaði þess
eindregið, að færi svo, að hún kæmi ekki aftur, lífs eða liðin,
ég meina, ef hún dæi, þá yrði engin slík atliöfn látin fara fram
hér í þorpinu. Hitt er annað mál, að ég mun minnast liennar
af stólnum liér næst, er ég messa.
Og við það sat.
IV.
Sumarið leið. Það varð nú augljóst, raunar ekki farið í launkofa
með það, er undir haust leið, að nýtt brúðkauii var í vændum í
Naustavík, og það í húsinu á Hólnum. Sunnnn fannst það hefði
nú mátt bíða næsta vors, en æskan er hráðlát, livort sem hún er
ung eða gömul, þegar lnin blossar upp og funar. Og nú vildi svo
til, að Fríða litla varð að komast í hjónabandið, helzt áður en
mikiö færi að bera á þeim ávexti kærleikans, sem liún gekk með.
Sveinbjörn Sumarliðason liafði talað við stjúpdóttur sína, fljótt
éftir að liin miklu sorgartíðindi hárust. Hún var, virtist honum,
heldur stutt í spuna, og svo slitnaði sambandið. Síminn var eitt-
hvað í ólagi. Svo fór hann suður í ágúst og liitti þau hjónin.
Það var út af skiptum á búinu. Þá tóku þau lionum sæmilega
vel, en tengdasonur lians — sem liann nefndi svo — var þá á
förum til útlanda, ásamt konunni. Komu þeir sér, eftir uppá-
stungu og eindreginni ósk þeirra lijónanna, saman um það að