Eimreiðin - 01.01.1949, Blaðsíða 30

22
BLÓÐLÆKNINGASTÖÐIN I AMERÍKU
EIMREIÐIN
Vér lögðum fyrst og fremst áherzlu á uákvæmni, vér urðum
að gefa nákvæmlega hið rétta magn af dicumarol. Væri gefið of
mikið, gat það orsakað blæðingu, og lítið af því gaf ekki full-
komna verkun. Þess vegna var það, að vér hættum aftur og aftur
við að gefa sama sjúklingi lyfið, til þess að komast að raun um,
að skammturinn væri nákvæmlega sá, sem hann þyrfti á að
halda. Hættulegt væri að gefa dicumarol á annan liátt“.
Dicumarol leysir
ekki sundur blóð-
storkur, sem þeg-
ar hafa myndazt.
Eu það keniur í
veg fyrir, að þær
vaxi. Á þann hátt
getur það orðið til
þess, að sjúkling-
urinn lifi af áfall-
ið, ef þær leysast
sundur í blóðinu.
Venjulega leysist
upp blóðstífla, sem
sjúklingur hefxn-
fengið í hjartað,
lifi hann á annað
borð áfallið af, á
10 dögum. Oftast
límist hún föst inn-
an á hjartavegg-
SérfrœSingur á lœkningaslöfi dr. Brambels ri<5 illll, og lítil tota af
ákvelia dieumarolskammt. henni dinglar út í
blóðstrauminn. Þar
sem nú hlóðstíflan liættir að vaxa, fái sjúklingurinn dicumarol,
tekur hún að leysa6t í sundur og kemur fyrst smá hola í liana.
Læknisfræðilegar skýrslur sýna, að fólki milli 40 og 60 ára hættir
mest til að fá þessar blóðstíflur. Meðal yngra og eldra fólks er
hættan minni.
Hættan á notkun dicumarols, eins og dr. Brambel tekur fram,
er innifalin í blæðingum. Sé lyfið gefið í stórum skömmtum og