Eimreiðin - 01.01.1949, Síða 38

30
Á LANDI NÆTURINNAR
EIMREIÐir?
Illt er að dreyma ekki dýrra
en dauðans lausnarstál,
þótt mjög sé það miklu hýrra
myrkrinu í eigin sál.
Meiri er sú myrkurseyra
morðingi en vindar og höf.
Drjúpi mitt hjarta þeim dreyra,
er dauðinn mér náðargjöf.
Óttast ei, sál mín, þótt Óttinn
þig elti um skugganna geim.
Vonin er vökul, þótt nóttin
og vegurinn lengist heim,
vegurinn Vargaslóðir
á viðunum Neyð og Böl,
heim til þín, Heilög Móðir,
heim til þín, Ljúfa Völ.
Vonin er stjarnan, sem stígur
í stefnu, þá heim skal sótt,
fannhvítur örninn, sem flýgur
fyrir mér langa nótt,
ilmur af björk og beyki,
borgin á fjallsins egg,
lífsskuggans raunveruleiki
langt ofar hellisins vegg.
Angurnótt ógnandi hnefa
aldrei mér fáir þá rún,
að von sú, er vakir í sefa,
verði ei máttugri en hún.
Launrás frá uppsprettu Ijóssins
lind streymir hjarta hvers manns.
Ef óhindrað nær hún til óssins
er ugglaust um vegferð hans.
Vonin mér örugg veginn
varðar, þótt för sé ei greið.
Þótt mikið sé Óttans megin
á myrkranna reginleið,
sú vissa er varla að síður
voldug, að handan við fár
máttugra myrkra bíður
morgunsins gullna ár,