Eimreiðin - 01.07.1952, Síða 54

206
NÆTURGISTING
eimreiðin
lá eða kraup í rennblautu kjarrinu, tók í axlir henni, hjálpaði
henni á fætur og hálfdró hana heim að húsinu, hjálpaði henni
inn um gluggann, og áður en varði var hann farinn að kveikja
upp í aminum með viðarsprekum, sem lágu hjá holinu. Eldspýt-
umar hans voru enn þurrar í brjóstvasanum innan á jakkanum
hans, þrátt fyrir regnið. Þetta var allra skemmtilegasti sumar-
bústaður, setustofa, svefnherbergi, eldhús og geymsla, meira að
segja kaffibaunir, export og sykur í skáp við eldavélina, svo það
var hægt að hita kaffi. Stúlkan sá um eldhúsið, þurrkaði föt sín
þar og hitaði kaffið. Pilturinn notaði á meðan setustofuna og arin-
inn til að þurrka sig og sín föt.
Þau sátu við borðið í setustofunni og drukku kaffið úr bollum,
sem voru í skápnum frammi í eldhúsinu. Þarna virtist ekkert
vanta. Það hlaut að vera efnafólk, sem átti þennan bústað. Regn-
ið buldi á rúðum og þaki sem áður, en nú var þama hlýtt og vist-
legt inni, föt þeirra orðin þurr, þau sjálf þvegin og greidd, skap-
ið einnig orðið mun betra hjá báðum en áður. Notaleg værð hafði
færzt yfir þau, þar sem þau sátu í þægilegum hægindastólum og
dmkku sitt dýrmæta kaffi, þó að mjólkurlaust væri. Erfiði dags-
ins var gleymt, og Rannveig sagði, að bezt væri að hvíla sig hér
og sjá til hvort stytti ekki upp. Sannleikurinn var sá, að hún var
of þreytt orðin til að halda áfram, jafnvel þó að upp stytti. Valur
var henni fyllilega sammála um að hvílast.
Allt í einu var glugganum, sem þau höfðu komið inn um, hrund-
ið upp, og maður vatt sér inn um hann. Vatnið lak úr fötum hans
niður á gólfið. Þeim varð hverft við.
„Gott kvöld“, sagði maðurinn og tók ofan hattinn, „ég trufla
vonandi ekki. Þetta er meiri rigningin". Þegar hvorugt svaraði,
hélt hann áfram:
„Ég hefði nú sjálfsagt ekki átt að troða mér svona inn óboð-
inn. Þið hafið náttúrlega ekki átt von á gesti. Eruð þið nýflutt
hingað?“
„Já, svo má það heita“, svaraði Valur, „við erum semsé að flytja
inn í dag. Gerið svo vel að fá yður sæti“.
Maðurinn fór úr jakkanum og hengdi hann á snaga, settist síð-
an við arininn og kveikti sér í pípu. Þetta var miðaldra maður,
myndarlegur sýnum og bauð af sér góðan þokka.
Rannveig stóð á fætur, náði í þriðja bollann, hellti í hann sjóð-
heitu kaffi, rétti komumanni og sagði: „Gerið svo vel, þetta er
nýhitað kaffi“.