Eimreiðin - 01.07.1957, Síða 30

182
EIMREIÐIN
ljómans, hirðskáldin ortu stríðssöngva, en spekingarnir töluðu
um brunn vizkunnar, sem aldrei þryti. . .
Það var blásið í básúnur og kveiktir eldar á öllum fjalla-
tindum hins víðlenda ríkis. Frá sólarupprás til kvöldseturs
streymdu glæstar fylkingar að hinum miklu portum höfuð-
borgarinnar. Glaðir riddarar með meyjarroða í kinnum, ani-
eygir veiðiinenn frá skógunum miklu komu og frá hafnar-
borgunum lútuspilarar, söngvarar og skækjur. Og það var
dansað um nætur, en um daga voru bogskot og burtreiðar.
Þá var sigurörkin tekin úr musterinu, og ekið í gegnuni
borgarhliðið. Slíka dýrð hafði enginn fyrr augunt litið. Og
borgarmúrarnir skulfu undan hófum riddaraliðsins, og loftið
titraði af hornablæstri, en fyrir liðinu reið hinn mikli örn,
konungurinn í Atom, klæddur svartri brynju, búinn gullnu
sverði, sem ljómaði eins og sól, en var biturt sem elding.
Og höfuðborgin horfði á eftir sonum sínum stolt eins og
móðir, sem býr börn sín til brúðkaups.
Svo liðu dægrin.
Það fréttist til Atom, að Tríkótan konungur hefði beðið sér
griða og gefið land sitt í hendur hinum mikla Amitusi.
Því var fagnað í Atom, að konungur þeirra ltefði farið í
gegn löndum hinna þeldökku manna og sigrað ríki þeirra.
Og það var rætt í Atom, að hersveitir spryttu sem gras úr
jörðu, er Amítus kastaði gulli úr lófum sér líkt og korni
væri fleygt fyrir spörva.
Aldrei hafði nokkur fylkir farið svo víða um lönd með
eldi og brandi, og aldrei hafði gunnfáni neinnar þjóðar blakt
að undir svo mörgum stjörnum. Og það var haft á orði, að þar
sem hersveitirnar berðust, væri sólin blóðlit, er hún gengi til
viðar.
En þó var uppi uggur í Atom, og fólkið spurði:
— Hví hefur ei rignt í landinu síðan örkin helga var tekin
úr musterinu? Hví hefur himinninn vanrækt jörðina? Hefur
konungur vor í hita stríðsins gleymt að fórna gyðju frjósem-
innar drúfum hinna erlendu akra?
En prestamir svöruðu:
— Þér lítilsigldir, látið ekki guðina heyra kveinstafi yðar,