Eimreiðin - 01.07.1957, Side 34

186
EIMREIÐIN
brauðhleif og rækjum, og í markaðinum geta fisksölumad-
dömurnar vermt kalda fingur sína A heitu toddýi, sem j/er
fá á næsta borði við humar- og krabbasalann.
En þó sést aldrei vín á nokkrum manni.
Ein mesta lystisemd þessa heims er að ganga krá úr krá í
Barcelona, vínbúð úr vínbúð, spjalla við vert og vínsala og
bergja glas og glas af heimsins beztu veigum, hinum rauða,
blóðdimma drykk: vino tinto, dulce. Ekki aðeins til þess að
finna til þess funhita, sem liann hleypir í blóðið, þaðan af
síður til þess að verða undir áhrifum, lieldur fyrst og fremst
til þess að njóta bragðsins, þessarar himnesku gómkitlu, sem
er öllu ljúfari. Munnur og tunga mettast af bragðinu, sem
rétt býður grun um beiskju, en gerir hvorki að særa né svíða,
heldur aðeins að eggja og svala. Og verðið hjá vínsalanum:
tvær krónur og fimmtíu aurar lítrinn af beztu tegund.
Barcelona er falleg borg. I úthverfum hennar er hver al-
menningsgarðurinn öðrum fegurri, en fallegastur er garður-
inn á Juich-fjalli. Þar er hringleikalnis í grískum stíl, og er
þar efnt til útileikja yfir sumartímann. í Borgargarðinum
var dansaður á páskadag sérkennilegur, katalónskur hringdans,
töluvert vandlærður og margbrotinn, en fullur yndisþokka.
Aðallega voru það unglingar, sem dönsuðu hann, og lék stór
hljómsveit fyrir, en þó sást roskið fólk og jafnvel gamalt
dansa líka. í Guillgarði eru einhverjar fegurstu furðusmíðar
nútíma byggingarlistar, þrjár brýr hlaðnar úr hraungrýti, ng
eru eftir Gaudi, frægasta arkitekt Spánar.
Spánverjar eru ekkert annað en ljúfmennskan og kurteisin,
ávallt boðnir og búnir til þess að hjálpa og leiðbeina eftif
föngum, og eru í þeim efnurn næsta ólíkir nágrönnum sín-
um, Frökkum. Spánverjum þykir mjög gaman að því, þegaf
spænskukunnátta mín hrekkur ekki til að gera mig skiljan-
legan, og gengur þá maður undir manns hönd við að reyna
að komast til botns í því, sem ég er að segja. Þeir hlæja og
masa og pata, og loks kemur einhver, sem kann ensku, og
leystist þá þrautin, og allt endar í gleðskap og hlátri. Frakkar
verða aftur á móti móðgaðir við þá, sem ekki kunna frönsku;
ég undanskil þó lögregluþjóna Parísarborgar, þeir eru ekkert
nema alúðin. Barcelonabúi telur ekki eftir sér að fylgja þ^r