Eimreiðin - 01.07.1957, Síða 35

SÍÐASTA STUNDIN
187
;i rétta leið, þó það taki fimmtán til tuttugu mínútur, og
gildir það jafnt um einkennisbúna menn og borgara.
Ramblas heitir ein aðalgata Barcelona, stutt gata, sem ligg-
Ur upp frá höfninni, þar sem minnisvarði Columbusar gnæfir
yfir- Ranrblas endar í Cataloníutorgi, þar sem eru fallegar
styttur, gosbrunnar og blóm. Þar kostar fimmtíu aura að
setjast niður á stól, og láti ég bursta skóna mína, kostar það
hálfa aðra krónu. Hver einasti skóburstari lítur á mig með
fyrirlitningu og metur mig frá hvirfli til ilja og finnur mig
léttvægan, ef honum finnst skórnir mínir ekki nógu blankir.
Eina ráðið er þá að láta hann bursta skóna, eða svara honum
lueð sama vanþóknunarglápinu.
A Ramblas gengur unga fólkið sér til skemmtunar, prúð-
^úið og glatt á svip. Þar sitja Ameríkanar og enskt hefðarfólk
a oangstéttunum við absint-drykkju og ísát, en páfagaukar,
kólibrífuglar, hænur og ýmis konar stélpeningur hjá fugla-
salanum keppir við lafðirnar í masi og gaggi. Blómasölu-
stulkurnar sitja kurteisar og siðprúðar inni í miðju blóma-
^afinu, og má ekki á milli sjá, hvort skærar skín, andlit þeirra
e®a rósin, sem kostar fimm peseta. Hér og hvar sitja blindir
nienn og örkumla á götuhornum og selja happdrættismiða
rancos, sumir svo aumir, að viðskiptavinurinn rífur sjálfur
nnðann úr nælu á jakkaboðangi mannsins og lætur pening-
lun í vasa hans. Þessir hryggilegu vesalingar eru sumpart
v°fur borgarastyrjaldarinnar, sumpart fómardýr skelfilegs vá-
§ests, sem ber niður í héraði einu á Suður-Spáni: þar verða
0 lugnanlega margir íbúanna augnblindu að bráð.
Skarkalinn á Ramblas er gífurlegur. Á nóttinni vakna ég
'einkennilegan karlakórssöng, og þegar ég lít út um glugg-
auu. sé ég hóp manna með hvítar húfur standa á gangstétt-
1Uni fyrir framan frægustu bjórstofu borgarinnar og kyrja
^euðandi söngva, bjórstofugestum til ánægju. Þegar ég er að
y1 ^ominn að sofna út frá þessum framandi söng, kemur
r°handi sporvagn og vekur mig. Um síðir sofna ég þó, en
Uru morguninn margnast skröltið um allan helming, og geng-
SV0 fram á daginn, að hávaðinn vex æ meir, og nær há-
j^ýiki um sex—sjö leytið. Blaðasalar keppa við vélamar um
avaðamet, og kalla hver í kapp við annan: La Prensa, la