Eimreiðin - 01.07.1957, Blaðsíða 38

Svart hvítt
eftir Rósberg G. Snædal.
„Hana, komdu nú,“ sagði konan enn einu sinni. Það var
hvorki bæn né skipun í röddinni og ekkert persónulegt, að-
eins áherzlulaus og vonlaus endurtekning, mælt fram af þrá-
um vana.
Hún stóð álút frammi við dyrnar og liafði liægri höndina
á húninum, en hin vinstri hékk máttlaus í lóðréttri línu niður
frá öxlinni og difaði til eins og handleggurinn væri ekki fast-
ur við eigandann nema á kápuerminni. Þetta var holdlaus
kona og svipvana. Það sást engin breyting á andliti liennar,
þegar hún talaði, og munnur hennar var opinn, þótt hún
þegði. Fótleggirnir niður undan kápunni voru íbognir og
grennstir, þar sem kálfa var von. Það var eins og hún stæði a
tveimur aususköftum.
„Hana, komdu nú.“
Enginn veitti henni efdrtekt nema með hornauga, og maður-
inn svaraði aldrei einu orði. Þó var hann staðinn upp og slangf'
aði í átt til hennar og dyranna. Auk þeirra voru þarna nokkr-
ar byttur að bjórdrykkju.
„Sem martröð er mér dægur hvert án draums. Lílið er nótt
án morguns. Dauðinn einn er dagur án kvelds.“ Hann rauf
skarkala og skeggræður gestanna svo rækilega með þessuin