Eimreiðin - 01.07.1957, Blaðsíða 46

198
EIMREIÐIN
er þar gerðist þá. Tímanlega dags héldum við svo af stað sem
leið liggur með sjónum austur Borgarsand. Dálítil norðan
Jiafgola mun hafa verið, og brotnuðu öldur hafsins við sandinn.
Fannst mér það tilkomumik.il sjón, — engu tilkomuminni en
er ég síðar sá brim undir Jökli á Snæfellsnesi, í Grindavík
og á Eyrarbakka, og var þó ólíku saman að jafna. En ég hafði,
er ég reið með foreldrunt mínum niður Borgarsand, aldrei
áður séð haföldur brotna við land. Var fagurt að sjá yfir
fjörðinn, Drangey, Málmey og Þórðarhöfða, en Tindastóll í
norðvestri, mikið og fagurt fjall. Þar uppi vissi ég að var
tjörn ein. Á Jónsmessunótf flaut á henni miðri óskasteinninn,
aðeins augnablik. Og þaðan mátti sjá sólina dansa á páska-
dagsmorgun og raunar víðar að. Gamalt fólk þekkti ég, er
kvaðst hafa horft á þennan sólardans. Karl einn sagði mér
þetta af sjálfum sér. Ég spurði Sigurð Magnússon, hvort þetta
væri þannig.
„Ég er hræddur um að hann hafi liaft eittlivað í kollinum,"
sagði Sigurður. Ekki skildi ég það, og lét þar við sitja í bráð.
í austur voru fjöllin eins og múrveggur að sjá, alla leið
lengst út með firði og fram undir Hjaltadal. Næst var Hegra-
nesið, delta í Héraðsvötnum, stór og hálend byggð, heilt
prestakall á þeim dögum. Presturinn sat á Ríp. Það átti fvrir
mér að liggja að eiga þar heima í fjögur ár síðar.
Á vestari ósi Héraðsvatnanna var þá dragferja mikil, og
var ferjumaður Jón Magnússon á Utanverðunesi, annálaður
kraftamaður, skytta mikil og fiskimaður. Hann átti byssuhólk
einn stóran, framhlaðinn. Voru það ógrynni af púðri og högl-
um, er hann lét í þá byssu, enda sló hún mikið, er hann
hleypti af, og drunur eins og fallbyssuskot. Jón var hægur
maður í umgengni, góður drengur og mætur, fremur þung-
lyndur á síðari árum.
Menn og hestar fóru út í hina miklu ferju. Lá strengur
yfir ósinn, og var „spil“ eða vinda í stafni. Man ég vel, að
útfall var og gekk á flugferð út á miðjan ósinn, en var afar
erfitt að vinda hinn helming leiðarinnar, því að straumur
var allmikill. Voru tveir menn á sveifinni og áttu samt fullt
í fangi, — var þó annar þeirra Jón, tvíefldur að kröftum.
Man ég vel, að hestar okkar titruðu af hræðslu, enda aldrei