Eimreiðin - 01.07.1957, Side 49

ÚR FREMRIBYGGÐ OG TUNGUSVEIT 201
I rébrú var þá á Austurvötnum, fyrsta brú, er ég hef séð á
ævinni og stórfenglegasta — finnst mér —. Ég hef séð nokkrar
stórbrýr erlendis og þótt lítið til koma í samanburði við það,
sem barninu þótti, er það sá hina mjóu og renglulegu Austur-
vatnabrú vorið 1894. Og mikil samgöngubót var að þeirri
brú. Nú er þar komin ný brú og vönduð.
Skammt frá brúarsporðinum austan megin fellur Gljúfurá
1 Vötnin. Kemur hún ofan úr dal, er liggur austur í
Ijöllin. Mörgum árum síðar gekk ég upp með Gljúfurá. Eru
þar djúp klettagljúfur. Var ég þá á rjúpnaveiðum 16 eða 17
ara að aldri og fór um leið í könnunarferð. Gekk ég upp á
Hofsstaðafjall, og er þaðan glæsileg útsýn yfir Skagafjörð.
Einnig gekk ég austur úr dalbotninum og kom þá fram á
brún Hjaltadals, fyrir framan Hóla. Heitir þar Hvammsfell,
vúmlega 1000 metrar á hæð. Ekki dvaldi ég þar lengi, því að
n°rðangjóstur var og snjóföl á fjallinu. Var allhrikalegt að
sja yfir fjöllin upp með Hjaltadal báðum megin.
En víkjum aftur að Hólaferðinni 1894. Vegurinn eða reið-
göturnar upp á Hrísháls lá þá upp með Gljúfurá eða skammt
Eá henni að norðan verðu. Nú var orðið áliðið dags. Eins og
°ft er við sjó, lygndi hina snörpu hafgolu með kvöldinu, og
varð þá hið fegursta veður. Jörðin var í fullum blóma, komið
Undir slátt, og er mér í barnsminni fegurðin og gróðursældin,
enda meira um graslendi þar út frá en kringum Mælifell, þar
Sern mikið ber á klettum og melum, en mýrarsund leynast á
milH. En það, sem ég man bezt eftir, er, að maður einn reið
a undan okkur löturhægt og söng „Ó, fögur er vor fóstur-
J°rð“. Hann var í svartri kápu úr vatnsheldu efni og fylgdi
áfast „slag“, er náði niður fyrir mitti. Ég þekkti manninn
Þegar af kápunni, því að í henni hafði hann komið að Mæli-
felli- Þar fór hinn ágæti prestahöfðingi og kennimaður
°phonías Halldórsson, prófastur í Viðvík og dómkirkjuprest-
Ur á Hólum. En hjá honum ætluðu foreldrar mínir að gista
Pa um nóttina, enda góð vinátta milli þeirra og prófasts-
Jonanna. En kona séra Zophoníasar var Jóhanna Jónsdóttir,
layfirdómara Péturssonar. Ég vil geta þess hér, að öll mín
ynni af séra Zophoníasi eru á þann veg, að ég tel hann hinn
merkasta mann, og var hann brautryðjandi í mörgu og á