Eimreiðin - 01.07.1957, Blaðsíða 50

202
EIMREIÐIN
undan samtíð sinni. Hann var hinn mesti reglumaður, áhuga-
samur um skólamál, dáðist mjög að lýðskólunum dönsku.
Hann lét presta í prófastsdæminu taka upp barnapróf á
hverju vori. Var prófað í lestri, skrift, reikningi, réttritun
(íslenzku), kveri og biblíusögum. Farkennarar voru þá víða,
eins og áður er getið, en auk þess kenndu prestar börnum,
til dæmis faðir minn, reikning og íslenzku, auk kristinna
fræða. Voru mörg fermingarbörn á þeim árum furðu vel að
sér í þessum greinum, ég fullyrði betur en nú — almennt.
Séra Zophonías var skemmtilegur maður, vitmaður, en ljúfur
og lítillátur.
Daginn eftir fórum við síðan að Hólum. Ég kom þar svo
oft síðar, að ég man ekki að greina sundur, hvað gerðist sér-
staklega í þessari ferð. En mikið þótti mér til Hóla koma,
eins og jafnan síðan.
IX.
Ég varð snemma langur og léttur á mér til gangs og hlaupa,
þótt kraftalítill væri ég — og sannaðist á mér, að „margur er
linur, þótt hann sé langur". Mjög snemma á ævi minni for
faðir minn, presturinn, að láta mig ganga með sér, er hann
fór að húsvitja og taka manntal í sóknum sínum. Var það
ætíð að vetri til, og valdi hann stillur og góða færð til þessara
ferða. Var þá komið á hvem bæ í röð og jafnan farið heim
að kvöldi, enda prestakallið ekki mjög víðlent og Mælifell
miðsveitis. Það undraði mig mest, hversu mikið kaffi faðxr
minn gat drukkið þá daga, en óvíða var boðinn matur, jafU'
vel þótt við hittum svo á, að fólkið var að borða. Líklega
hefur fólkinu ekki þótt ketsúpa eða mjólkurgrautur og slátux
boðlegt prestinum, en oft fékk ég bolla eða glas af mjólk
og stundum brauðsneið með lundabagga, kæfu eða rúllupylsl1
ofan á — því auðvitað drakk ég þá fremur lítið kaffi. Annars
var kaffidrykkja á síðasta tug fyrri aldar óhemjulega nxiki'
þar í sveitinni á mörgum heimilum, þar á meðal á MælifeH'-
En þar var líka mikið borðað af góðum og kröftugum mah
— vel unnið og mikið borðað. Þótti móðir mín bera rausnai'
lega á borð fyrir fólkið. Veit ég, að enn lifir fólk, sem miniris,:
þess. Alls staðar var alúðlega tekið á móti prestinum. Vai