Eimreiðin - 01.07.1957, Qupperneq 51

ÚR FREMRIBYGC.Ð OG TUNGUSVEIT
20.S
viðsuða oftast nokkuð löng; faðir minn flýtti sér ekkert, ræddi
Vlð fólkið og hvíldi sig. Ég man eftir mörgum kvöldum, þegar
vað gengum heim, og tunglið skein glatt á hina fögru sveit,
þakta hjarni og glærum svellum. Og ennþá veit ég, að tunglið
skín á Skagafjörð og stjörnurnar blika á skýlausum himni,
alveg eins og fyrir 60 árum. En nú er allt þetta góða fólk,
sem þá var í blórna aldurs, horfið af jörðinni og nýtt — efa-
laust gott — fólk komið í þess stað. Árið 1935 fór ég á bíl
um Blönduhlíð einn fagran sumardag. Við veginn fyrir neðan
Ákra stóð gamall maður, sem ég þóttist þekkja. Ég stöðvaði
því bílinn og fór út.
..Komdu blessaður og sæll, Jón,“ sagði ég og rétti honum
höndina.
fjamli maðurinn tók kveðju minni vel.
..Hver ert þú?“ spurði hann.
..hað er engin von til þess að þú þekkir mig,“ sagði ég, „því
Pu hefur ekki séð mig síðan daginn, sem ég var fermdur á
, .æIifelli, ásamt tveimur dætrum þínum og mörgum fleiri
°rnum. Síðan eru liðin þrjátíu og fimm ár.“ Svo sagði ég
011um, hver ég var, og kannaðist hann þegar við mig.
.,1‘oreldrar þínir voru góð hjón,“ sagði hann brosandi.
-^lér hlýnaði um hjartarætur við þessi vingjarnlegu og fals-
ausu orð Jóns frá Hömrum í Fremribyggð. Þangað voru tvær
,‘Harleiðir ekki langar frá Mælifelli. Oft hafði ég komið
þangað á æskuárum, og oft hafði Jón komið að Mælifelli, þessi
.kvaxni kraftajötunn, látlaus og einlægur í starfi og trú,
°uis og margt fólk þar um sveitir var þá og er sjálfsagt enn,
(VaÖ' sem hver segir. — Svo skildi ég við Jón og sá hann ekki
tar, en hann hafði fært mér fagra kveðju frá æskustöðv-
Unum og nært þá tilfinningu í huga mínum, sem ég vil sízt
au vera.
Aður en gamli bærinn var rifinn og nýi bærinn byggður,
aiði faðir
minn látið þilja af dálitla kompu inni í hinni
°ugu baðstofu og liafði þar skrifstofu. Hafði hann þar bækur
ltlar, sem voru margar og góðar, og þar skrifaði hann ræður
annað. Sat hann þar mjög oft, las og skrifaði. Yfir höfuð
k'^L.^aun ekki ónáðaður þar. Þegar gestir komu, var þeim
10 til stofu, sem var frammi, og inn af henni var svefn-