Eimreiðin - 01.07.1957, Qupperneq 59

LANDIÐ MITT OG LANDIÐ YKKAR
211
Verið einstakt tækifæri fyrir mig persónulega til þess að auka
þekkingu mína, ekki aðeins á því íslandi, sem var, heldur
lyrst og fremst á því íslandi, sem er og mun verða. Ég hef nú
óvalið meðal ykkar, hlustað á ykkur, lesið bækur ykkar,
Unað mér við leiklist ykkar og reynt eftir megni að kynnast
hugsunarhætti ykkar, menningu, lífi, starfi og leik. Enda
þótt þessi dvöl liafi verið allt of stutt, þá held ég samt, að mér
,nuni takast. að nota liana sem undirstöðu, er ég get byggt
a franivegis. Áhrifin héðan hafa komizt inn í blóð mitt, og
e8 óýst við, að ísland muni verða mér kært, svo lengi sem ég
Hli. Hér hef ég unnið að athugunum, sem ég vona að eigi eftir
að verða efniviður í hækur og ritgerðir um íslenzk málefni.
f*etta hefur verið mjög ánægjulegt og fróðlegt tímabil í ævi
uunni, Gg ég er mjög þakklátur öllum hinum mörgu íslend-
mgum, sem liafa sýnt mér einstaka vináttu og gestrisni.
Eftii ])að, sem ég vildi ræða um núna, er af sama toga
sPunnið og tilgangurinn með konm minni hingað til lands.
á undanförnum vikum hef ég haldið nokkra fyrirlestra við
ffáskóla íslands, sem hafa að mestu leyti fjallað um menn-
lngartengsl Bandaríkjanna og Norðurlanda. Það er von mín,
a® þessir fyrirlestrar megi verða upphafið að nánari menn-
lngartengslum millum lands míns og ykkar. Að vísu hef ég
ekki getað rætt þetta efni eitt í neinum einstökum fyrirlestra
1,Unna. Ég hafði sem sé hugsað mér, að síðasti fyrirlesturinn
1 þessum flokki mínum fjallaði um þetta efni, en tímans
^egna reyndist mér ókleift að halda þeirri áætlun. Því hef ég
usið þann kostinn að nota útvarpið og snúa mér á þann
alt til stærri áheyrendahóps. f fyrirlestrum mínum við Há-
Skólann hef ég rætt ýmis þau efni, sem ég hef fengizt við að
nnsaka. í fyrsta fyrirlestrinum ræddi ég t. d. nokkuð um
ndafundi norrænna manna fyrir daga Kólumbusar. Þar
kenti
eg m. a. á, að lega íslands hafi gert það að eðlilegum
^angastað á leiðinni millum hins gamla heims og þess nýja.
mir hugdjörfu íslenzku og norsku sæfarar, sem sigldu héð-
j111 °g fundu Grænland, létu ekki við svo búið standa, heldur
du áfram enn lengra og fundu Vínland. Sökum þess, hve
lr voru fámennir og skorti skotvopn, reyndist þeim ókleift