Eimreiðin - 01.01.1959, Qupperneq 118

102
EIMREIÐIN
Undrun hans er blátt áfram takmarkalaus. Hann rekur upp
hlátur:
„Já, ég sagði líka við sjálfan mig: Ja, þetta er þó einkenni-
lega mikill áhugi fyrir góðri málaralist hjá slíkum algeruni
heimsmanni! Og hvað hann var óþreytandi! Hann er sá eim
nemenda minna, sem ég hef viljað svifta öllu hugrekki á
þessu sviði, án þess að mér hafi tekizt það. Nú, það var Jrá
þín vegna! Hann óskaði Jress, að húsið stæði honum alltal
opið. Nei, stúlka mín! Viljir þú að ég finni til óróleika, verð-
ur Jrú að finna annað nafn. Orgére! Manstu, hversu oft við
höfum iilegið innilega að því fífli?“
Hér brauzt fram sjálfsánægja listamannsins, gleði lians yfi1"
að vera ekki eins og hinir, örugg fullvissa hans um, að ham'
stóð þeim ofar, fyrirlitning hans á öllum Jreim, sem ekki eru
skapendur listar. Og Jrað var líka rétt, að Elísabet hafði oft
lilegið „að þessu fífli, honum Orgére“. En Jrað var samt ekk'
að ástæðulausu, að Jretta nafn brauzt fyrst fram af vörum
hennar. En hvernig átti hún að gera Lúðvíki það skiljanlegh
að skeytingarleysi lians hafði næstum varpað henni í ar
Páls Orgére? Lúðvík hafði ekki getað staðizt tilboð Orgére
um að aka Jreim hjónunum til Cauterets í bifreið sinni, árið
sem þau ætluðu að eyða leyfinu þar. Leti Lúðvíks varð oft
til þess, að hann notfærði sér ríkidæmi aðdáenda sinna sér
í hag í mesta sakleysi. Tveirn dögum áður en ferðin skylft1
hefjast, varð hann tafinn í París af duttlungafullri Bandaríkja-
konu, sem vildi endilega láta mála af sér mynd á söm11
stundu. Hann hafði að minnsta kosti notað sér þá átvllu $
Jress að verða eftir. En börnin voru þegar farin af stað 1
járnbrautarlest með kennslukonu sinni og þjónustufólkinm
Páll Orgére sótti það fast að fá Elísabetu til Jress að hvika
hvergi frá ákvörðun sinni um að aka þangað með lionum 1
bifreið hans á eftir börnunum. En Páll hefði sjálfsagt ekk1
getað fengið hana til slíks, hefði Lúðvík sjálfur ekki hlegi^
að efasemdum hennar og hefði liið viðbjóðslega traust ha>lS
á henni ekki fyllt hana þráa. Honum virtist hún ekkert eftn'
sóknarverð, girnileg. Honum kom yfirleitt alls ekki til hugaI
að einhver kynni ef til vill að girnast hana!
Og Elísabet reynir nú að minnast þeirrar einkennilegu fev^'