Eimreiðin - 01.01.1968, Blaðsíða 55

HÓKIN ÞUNGA
45
þótt veiðin hefði mistekizt, var
þó eins og hin græna veröld
snmarsins mettaði hann með
styrk frá ósýnilegum lindum.
— Ég man það líka, sagði
liann eftir langa þögn. Orð hans
komu eins og út úr þoku dá-
samlegrar minningar.
— Já, sagði faðirinn sam-
þykkjandi, hún elskaði ljóð.
Fyrir hana voru ljóðin eins og
funi, ómar frá þeini sungu sig
inn í líf hennar, stúlknahlátrar
og mas og djarfar karlaraddir,
stundum líka rómantískar þrár
og ástarharmar; þessa stemningu
elskaði hún ....
Faðir hans þagnaði og greip
fyrir brjóstið; þessi orð hans
höfðu verið honum um megn.
Sonur hans hagræddi honum
betur og lét höfuð hans hvíla
á lófum sínum. Þessi nána snert-
ing minnti hann á eitthvað
sterkt og karlmannlegt, sem
streymdi frá þessum vesala lík-
ama.
Fíann spurði:
— Þótti þér líka vænt um ljóð,
pabbi?
— Nei, í rauninni ekki, ekki
á þann hátt, sagði hann og dró
við sig orðin.
— Hvernig þá?
— Ég veit Jjað ekki.
— Hvers vegna?
— Ég orti sjálfur ljóð.
Sonurinn hafði á tilfinning-
unni að hann væri að neyða föð-
ur sinn til að tala um hluti,
sem ekki voru ætlaðir eyrum
annarra. Eða voru kraftarnir að
þverra? Augnaráð föður hans
var hvarflandi. Það bar engin
merki þess, að þetta efni væri
honum móti skapi. En samt var
eins og að baki þessu öllu væri
eitthvað, sem reynsla áranna
hafði ekki getað máð alveg út.
Gat það staðið í sambandi við
móður hans? Þessi spurning var
svo áleitin, að hann kenndi sárs-
auka, sem blandaðist eftirvænt-
ingu, er hann spurði að nýju:
— Þá hefur þér líkað vel að
mamma elskaði ljóð.
Faðirinn greip andann á lofti.
Hann leit á son sinn bænaraug-
um, þagði dálitla stund, en sagði
svo:
— Hún skildi ekki, hvað það
kostaði.
— Hvað það kostaði? Það var
vonbrigðahreimur í rödd sonar-
ins.
— Já. Hún gat ekki skilið, að
ég var stundum þögull og eins
og afundinn og leitaði öðru
hverju á náðir Bakkusar. Fyrir
hana hafði það svo mikla þýð-
ingu að fólki félli framkoma
mín vel. Og jiegar við ræddum
um ljóðin mín, varð árangurinn
ekki annar en þetta . . .
— Þetta livað? greip sonur
hans fram í, biturt.
— Þetta, að horfa hvort á
annað eins og yfir draumaland.