Eimreiðin - 01.01.1968, Blaðsíða 52

42
EIMREIÐIN
dagslega erfiðleika. Nú var allt
skyndilega breýtt. Hann átti
föður, sjúkan föður, sem hann
átti að aðstoða og lifa lífinu
nteð. Og þessa gjöf hlaut hann
við gröf móður sinnar! Þessar
hugsanir stæltu hann og styrktu.
Hann beygði sig niður að sjúka
manninum, reisti hann upp og
leiddi hann með sér á leið til
kirkjunnar.
— Þú hefur ofreynt þig á að
fara hingað, pabbi, sagði hann
blíðlega. Nú skaltu hvíla þig
inni í kirkjunni, áður en við
förum heirn.
Maðurinn fylgdist eins og í
leiðslu með syni sínum. Hann
var með blóðbragð í munnin-
um og klígju. Þrýstingurinn
fyrir brjóstinu jókst, og það var
eins og hann ætlaði að springa.
En sterkir handleggir unga
mannsins, sem leiddi hann,
fengu andlit hans til að Ijóma,
þrátt fyrir sársaukann. Það var
eins og upprisan í ríki hinna
sáluhólpnu væri fullkoranuð,
áður en tré lífsins var niður
höggið. Hann strauk blóðlaus-
um fingrum sínum um þá hönd,
sem bar hann fremur en leiddi
áfram.
— Sonur minn, hvíslaði hann.
Stóri, sterki sonur minn.
Þegar þeir komu til kirkjunn-
ar, lagði ungi maðurinn föður
sinn á bekk og lét höfuð hans
hvíla á knjám sínum. Hvorug-
ur þeirra mælti orð af vörum,
en faðirinn þrýsti sér að syni
sínum og stundi, eins og faðnr-
ur sonar hans væri hinzti hvíld-
arstaðurinn, senr lrann gæti leit-
að til undan hörku lífsins. Svöl
kyrrðin í kirkjunni vakti tilfinn-
irrgar í hjörtum þeirra, sem þeir
freistuðu að túlka í orðunr. En
hátíðablærinn yfir umhverfinu
gerði þá þögula. Það var eins
og dapurleg kveðja til þeirrar
manneskju, sem liafði lukt þá
báða örnrum, fyllti kirkjuna, —
kveðja, sem lrafði orðið fundur
lífs og dauða. Hvað var efi og
nristök á nróti þessunr friði?
Loks var kyrrðin rofin nreð einu
orði. Orðinu móðir. Það lýsti
upp sál unga mannsins og leysti
lrugsun úr böndunr, senr hann
varð að fá skýringu á:
— Hvers vegna yfirgafstu
nrönrnru? spurði hann hæglát-
lega. Orðin voru spurning án
ákæru, aðeins sögð til þess eins
að fá skýringu á lífi hans sjálfs.
Faðirinn fékk hóstahviðu, áð-
ur en hann gat svarað. Hann
lyfti höndinni og þurrkaði blóð
úr munnvikjunum. Síðan sagði
hann:
— Já, lrvers vegna fór ég, son-
ur minn? Hvers vegna fór ég að
drekka? Eg get svo sem varpað
sökinni á fátækt, atvinnúleysi,
örvæntingu og ósamkonrulag á
sunrum sviðum, en ekkert af því
var ástæðan til drykkjuskapar