Eimreiðin - 01.01.1968, Blaðsíða 35

C i'LLSTENG URNA R H VERFA
25
að en vel, köldum svita sló út
um hann allan og hjartað barð-
ist ákaft í brjósti hans. Skyldi
Valur kenna honum um hvarfið
á gullstöngunum? Yrði hann
kannski rekinn með smán úr
leiðangrinum?
Sem betur fer reyndist ótti
Óla ástæðulaus. Valur talaði við
hann í mildum, föðurlegum tón.
Hann sagði, að Björn hefði skýrt
sér frá hvarfi gullstanganna.
Hvenær það hefði átt sér stað
væri ómögulegt að segja. Valur
sagðist ekki tortryggja hann
fremur en aðra, þótt svo hefði
hitzt á, að hann gætti kofans frá
því um morguninn. En auðvitað
lægju allir undir grun.
Valur kvaðst hafa tekið þá
ákvörðun að vel athuguðu máli,
að gera ekki uppskátt um þjófn-
aðinn að svo stöddu. Það var allt
annað en skemmtilegt að þurfa
að byrja á því að fá sýslumann-
inn hingað austur. Vonandi tæk-
ist í kyrrþey að finna sökudóig-
inn.
Að síðustu bað Valur Óla að
hafa augun hjá sér, og minnast
ekki á jDetta við nokkurn mann.
Ekki einu sinni Magga? spurði
Óli.
Nei, Valur aftók Jrað með öllu.
En hver á þá að gæta kofans
næstu daga? áræddi Óli að spyrja.
Það hef ég hugsað mér, að ])ú
gerir, anzaði Valur.
Óla fannst Jiað súrt í broti, að
fá ekki að fara niður á sandinn
og atast í uppgreftrinum. En Jrað
varð að vera, sem Valur vildi.
Næsti dagur fannst Óla held-
ur lengi að líða. Enga gesti bar
að garði, Drífa og Björn á Sand-
bakka létu ekki einu sinni sjá
sig.
Það virtist ekki erfitt að gæta
gidlkassans. Þó var Óli h'kt og á
nálum og þorði ekki að halla sér
út af og fá sér miðdegisblund.
Eftir því sem Óli braut meira
heilann um hvarf gullstanganna,
Jress dularfyllra og óskiljanlegra
fannst honum það. Óli var lengi
á báðum áttum, hvort hann ætti
að lyfta lokinu og gægjast ofan
í kassann. Hver vissi nema allt
gullið kynni að vera gufað upp,
rétt eins og þegar sjónhverfinga-
maður lætur hluti hverfa úr lok-
uðum kössum.
Já, þarna kom einmitt lausn-
in. Gat ekki hugsast, að gull-
stengurnar lægju kyrrar á sínum
stað, það hefði aðeins verið sjón-
hverfing eða eins konar skyn-
villa, að Jrær væru horfnar.
Þessi hugsun sótti svo fast á
Óla, að loks gat hann ekki leng-
ur staðizt mátið og spennti lokið
af kassanum. Nei, Jrví miður,
þarna sást greinilega farið, þar
sem efsta röðin hafði legið. Óli
lokaði kassanum gætilega. Hann
gat þó huggað sig við það, að
fleiri gullstengur voru ekki
horfnar.