Eimreiðin - 01.01.1968, Blaðsíða 57

bókin þunga
47
stálandlitin á okkur, hinar stór-
kostlegu áætlanir okkar um að
ráða yfir jörðinni og alheimin-
una. Segðu mönnunum að við
séurn guðir, sem munum breyta
steinum í brauð. Og við mun-
um umbuna þér. Við munum
segja: Þú ert rnikið skáld, sem
tendrar eld í tómleikanum! Og
skáldið fagnar: Frarni í vænd-
um! Franri! Peningar! Peningar!
Ný húsgögn! Ný föt! Nýr ísskáp-
ur og sjónvarp! Ferð til Mal-
lorca! Nei, það er af og frá, að
ég fari að láta mig þetta fólk
nokkru varða. Mér er nóg að
sjá andlit þeirra og njóta óms-
uis af hyllingunni: Húrra,
húrra, þú ert stórskáld!
— Hvað kemur þetta móður
uiinni við? spurði ungi maður-
'un og dró að sér hendina. Eitt
suin hafði hann séð gamla,
hrukkótta konu sitja tímunum
sanran á tröppu og kalla til
þeirra, sem gengu franr hjá:
Andlit ykkar eru slétt eins og
speglar og flöt sem speglar!
hetta hafði haft svo óþægileg
áhrif á hann, að hann forðaðist
að ganga þessa götu oftar. Svip-
uð tilfinning greip hann undir
orðaflaumi föður síns.
bað varð löng þögn, og ungi
uraðurinn dirfðist ekki að rjúfa
þessa þögn. Honunr fannst að
þögnin væri fyrirboði þung-
vægra ákvarðana og taldi að
hann yrði að snreygja hendinni
undir hnakkann á föður sínum
aftur. Hann var taugaóstyrkur,
og svo virtist senr titrandi hönd-
in hefði leitt athygli föður hans
að umtalsefninu, hann sagði:
— Móðir þín elskaði Ijóð, hef
ég sagt þér, hvíslaði lrann með
erfiðleikunr. Fyrir henni skinu
ljóðin eins og perlur í myrkri.
En ljós þeirra var fyrir henni
lrið eina raunverulega, jrað var
frægðin, spegill trúðleikarans.
Þannig svíkur manneskjan sjálfa
sig. Þannig halda mennirnir að
skrípalætin séu salt hafsins og
ljós hinrinsins. Ég varð fullur
örvæntingar, jregar hún varð svo
hamingjusöm yfir frægð minni.
Ég hlaut að vekja heiminn nreð
nrótmælum skáldskaparins gegn
dauðanum, dauða tómleikans. . .
Rödd sjúka mannsins varð
nánast að öskri og kraftavana
fingur hans komust á hreyfingu,
eins og hann væri að skrifa orð
sín út í tómt loftið. Svo fór
hann að lrósta, hóstakjöltrið
eins og féll niður í tómið eftir
orð hans og þögguðu niður í
honunr. Sonurinn fann til með
lronunr, en eitthvað hreyfðist í
andlitsvöðvum lrans, sem ekki
átti skylt við meðaunrkun, er
hann sagði:
— Og hvað gagnaði Jrað Jrér
að yfirgefa nrönrnru?
— Ekkert. Það var eins og
stuna, kvalafull stuna.
— Ekkert?