Eimreiðin - 01.01.1968, Blaðsíða 73

!‘Afí ER EIXHVER Afí KOMA
63
eð eldavélar voi u þá fágætar, nema
þá helzt á heimilum embættis-
manna. Flest lieimili urðu því að
notast við hlóðaeld og baka eða
steikja ylir þeim eldi það, sem til-
tækilegt var þannig að gera í því
efni. Maðurinn afþakkaði mat,
sagðist hafa haft í töskunni dálít-
ið nesti, er hann liafði tekið til
og bitið á göngunni, þegar hann
fann að hann var farinn að fara
villur vegar. Á þeim árurn var eng-
inn vegur á milli Keflavíkur og
Hafnarfjarðar, aðeins misglöggar
slóðir, sent mest voru mótaðar af
fótum hesta, að undanteknum
Vogastapa og Kapelluhrauni eða
Nýjabruna, þar sem Álverksmiðj-
an á að vera. Enginn mun vita,
hvenær eða hverjir voru þar að
verki við þær vegabætur. Maður-
inn sagði, að þæfings ólærð hafi
verið alla leiðina, en þó aukist
eltir því, sent nær dró Hafnarfirði.
Maðurinn sagði: „Þegar ég var á
móts við Vatnsleysu, tók til að
drífa í logni og virtist drífan verða
þéttari og stærri el'tir því, sem inn-
:*i' dró. Allt varð ein þvkk, hvít
v°ð og mjög blint. Allir götuslóð-
ar horfnir, allt virtist jafnslétt,
nema hæstu hraunhólarnir. Ég
vissi, að ég var á réttri leið á með-
an ég halði bæina til hliðsjónar til
vinstri handar. Ferðin gekk þá all-
vel, allt inn úr Kapelluhrauni, en
l3á tekur við slétt og kennileita-
laust Helluhraunið. Ég hef því far-
að ganga helzt til mikið upp á
hægri fótinn, sem sagt er að flest-
unr verði á, sem fara villtir vegar.
Éulla grein var ég búinn að gera
mér fyrir því, að ég væri kominn
nokkuð af réttri leið. Ég vissi þó
af bænunt upp við fjallið og ætl-
aði að ég næði honum áður en
langt liði, en ég hel alltaf gengið
of mikið upp á hægri fótinn. Loks
komst ég út úr hrauninu og kom
þá á sléttar flatir, að ég held. Þeg-
ar sléttan þraut, kom ég að nokk-
urri hæð, þar sent bunaði lítill
lækur fram milli melhryggja eða
smá hæða. Ég var algjörlega róleg-
ur og var vel búinn, þurr á fótum
og höndum, og treysti mér því að
halda á mér hita, svo fremi að
veður ekki kólnaði að mun og
frostið stigi að ráði. Ég ætlaði þá
ekki að fara lengra svona villtur,
heldur bíða unz unp birti eða veð-
ur nokkuð breyttist. Ég síg áfram
nteð læknum í þessum lnigleiðing-
um um heldur einmanalega jóla-
nótt og er þá allt í einu kominn
á rnikinn troðning eftir fjárhóp og
spor fullorðins manns og unglings.
Það glaðnaði yfir mér, þar eð ég
vissi þá, að héðan í frá gæti varla
verið langt til bæja og brautin ný-
gengin, svo nýlega, að ég gat
greint í hvaða átt brautin lá. Mér
varð létt um gang, þar eð nú hafði
ég nýtroðna braut, svo að villu
minni væri þar með aflétt. Að tæp-
lega hálfri stund liðinni kom ég
að túngarði og sá þá samstundis
móta fyrir bænum, og nú er ég
hér.“
Móðir mín bauð manninum,
hvort hann vildi hvílast þar, sem
hann var kontinn, og halda jóla-
kvöldið með okkur. Hann þakkaði
móður minni með mörgum fögr-
um orðum hennar ágæta boð og
sagðist gjarnan hefði viljað og mátt