Tímarit lögfræðinga - 01.12.1952, Qupperneq 49

Fimm lögfrœöirit
233
þegar viðsemjandi hans var grandalaus um lögræðisskort-
inn og kom að öllu heiðarlega fram í lögskiptum þeirra.
Og ekki á þetta síður við, þegar viðsemjandi lætur ólögráð-
um manni verðmæti í té gegn loforði hans um greiðslu þess
síðar, þegar skiptin eru eingöngu gerð eða aðallega í þágu
ólögráða mannsins, t. d. peningalán til þess að lúka námi,
veizla húsnæðis og fæðis í sama skyni o. s. frv. Og skiptir
hér ekki máli siðferðilega, þótt veitanda sé kunnur lög-
ræðisskortur hins aðiljans. Það kann stundum að vera
torvelt að greina sundur þau tilvik, þar sem ólögráða
maður skyldi vera lögskyldur til efnda, og þar sem honum
skyldi rétt að bera lögræðisskortinn fyrir sig sér til sýknu,
en dómstólum, sem oft er falið mjög vandasamt mat, mundi
væntanlega mega fela mat á þessum og þvílíkum tilvikum.
Sbr. t. d. 32. gr. laga nr. 7/1936, þar sem dómara er falið
mat á því, hvort framkomu aðilja löggernings megi telja
„heiðarlega" eða ekki.
Ef til vill hefði verið rétt að athuga skiptin, ef tveir
ólögráða aðiljar eigast við. Síðustu (III. og IV.) kaflar eru
um lögráð og lögráðendur og um mannanöfn.
Munu mehn sjá, að í riti dr. Þ. E. ei'U ýmis efni tekin til
meðferðar, sem ekki voru í þeirri kennslubók í persónu-
rétti, sem lesin var í lagadeild háskólans í Kaupmannahöfn
í tíð elztu lögfræðinga, sem nú eru uppi. Og öllum þessum
efnum gerir höf. góð skil. Er bók hans skipulega samin,
skrifuð á góðu máli og blátt áfram, ljós og greinagóð. Er
því mikill fengur í henni. Hún er ætluð til kennslu í per-
sónurétti í lagadeild háskólans, og verður að telja hana
ágæta kennslubók. En starfandi lögfræðingar geta og haft
hennar mikil not. Jafnvel ólöglærðum mönnum er engin
ofraun að lesa hana sér til gagns. Á höf. mildar þakkir
skilið fyrir bókina, og væri vel, ef hann skrifaði fleiri
slíkar.
III. Olafur Lárusson: Eignarréttur I. HloMúS. —
Reykjavík 1950.
Meðan einungis fyrri hluti þessa rits er birtur, er of