Tímarit lögfræðinga - 01.01.1957, Síða 19

1. Þeir, sem taka þátt í verkfalli, eða verkbann nær
til, skulu ekki fá greiddar bætur, sbr. 16. gr. a.
2. Þeir, sem njóta slysa- eða örorkubóta, skulu ekki
fá greiddar atvinnuleysisbætur, sbr. 16. gr. b. Þetta virð-
ist þó aðeins gilda um þá, sem fá greidda slysadagpen-
inga samkvæmt almannatryggingalögum, nr. 24 29. marz
1956, 36. gr., eða sjúkradagpeninga samkvæmt sömu lög-
um 53. gr. eða fá greiddan örorkulífeyri eða örorku-
styrk samkvæmt 14. gr. sömu laga. Ákvæði þetta er
í samræmi við þá megin reglu almannatryggingalaganna,
að enginn skuli samtímis fá notið nema einnar tegundar
greiddra bóta, sbr. 59. gr. þeirra laga, 2. mgr. Akvæðið
hindrar það ekki, að bótaþegi, sem nýtur fjölskyldubóta,
mæðralauna eða ekkjubóta, fái atvinnuleysisbætur. Þó
að maður njóti bóta frá slysatryggingunni vegna læknis-
hjálpar, lyfja eða umbúða, sbr. 35. gr. almannatrygginga-
laga eða samskonar bóta frá sjúkrasamlagi samkvæmt
52. gr. þeirra laga, virðist það ekki hindra greiðslu at-
vinnuleysisbóta. Þeir, sem ekki geta notið bóta af þeim
ástæðum, sem nú voru taldar, eru að jafnaði ófærir til
vinnu, og gætu því af þeim sökum elcki fengið bætur, sbr.
5. hér á eftir.
3. Bætur greiðast ekki þeim, sem misst hafa vinnu af
ástæðum, sem þeir eiga sjálfir sök á, svo sem drykkju-
skaparóreglu, sbr. c-lið 16. gr. Þetta ákvæði er hliðstætt
almennu ákvæði almannatryggingalaganna, sjá 62. gr.
þeirra laga. Margir af þessum mönnum eru ófærir til allrar
vinnu, sbr. 5. hér á eftir.
4. Þeir, sem sviptir eru frelsi sínu að opinberri tilhlutan
fá ekki greiddar atvinnuleysisbætur, sbr. d-lið 16. gr.
Ákvæðið tekur til gæzluvarðhalds og fangelsisvistar. Sama
virðistgilda um mann, sem svipturerfrelsi af öryggisástæð-
um, t. d. vegna brjálsemi. Maður, sem sviptur hefur verið
sjálfræði, gæti i sumum tilfellum sennilega einnig heyrt
undir þetta ákvæði. I báðum þessum tilfellum mundi hlut-
aðeigandi maður sennilega vera ófær til vinnu, sbr. það,
Tímarit lögfrœOinga
13