Tímarit lögfræðinga - 01.01.1957, Qupperneq 27

sömu gr. lætur ráðið ekki i té umsögn um dánarmein
manns, nema áður liggi fyrir álitsgerð sérfræðings eftir
líkskurð eða mannskaðaskýrsla lögum samkvæmt, ef
um voveiflegt mannslát er að apeða, enda sé kostur slíkra
gagna.
Mál samkvæmt síðast nefndum málsgreinum mundu
jafnan heyra undir réttarmáladeild.
Læknaráð kallar aldrei unálsaðila í dómsmálum á sinn
fund né heldur hefur það á hendi vitnaleiðslur né læknis-
skoðun. Dómara og málsaðilum ber að sjá um öll slík
atriði. Skv. 2. mgr. 4. gr. 1. skal ráðið þó jafnan, ef
því verður við komið, áður en það hnekkir vottorði
læknis, gefa hlutaðeigandi lækni kost á að rökstyðja vott-
orð sitt nánar.
Síðast nefnt ákvæði er sett til að tryggja það, að hlut-
aðeigandi læknir fái komið sjónarmiðum sínum að i
máli, ef til greina kemur að hnekkja vottorði hans. Fall-
ist læknaráð að öllu leyti á læknisvottorð, án þess að
til umræðu komi að hnekkja því, er að sjálfsögðu engin
þörf á að kalla vottorðsgefanda á fund ráðsins.
I lögunum er ekki ætlazt til, að læknir, sem er aðili
að dómsmáli, sé af þeirri orsök einni kallaður fyrir ráðið
fremur en aðrir aðilar að málum, enda hefur læknir ekki
siður en aðrir fullt tækifæri til að koma sjónarmiðum
sínum að við dómara.
Læknir, sem aðeins er vottorðsgefandi, en ekki máls-
aðili, hefur sjaldnast aðstöðu til að fylgjast með gangi
máls á sama hátt og málsaðili, og oft hafa læknar ekki
hugmvnd um, að vottorð þeirra hafi verið lögð fram
í dómi. Áður nefnd 2. mgr. 4. gr. 1. er ekki sízt sett til
að tryggja læknum, sem standa utan við mál, rétt til
að koma sjónarmiðum sinum að, enda hefur reynslan
sýnt, að full þörf er á þessu ákvæði, þvi að læknaráð
hefur nokkrum sinnurn hnekkt læknisvottorðum vegna
þess, að sjúklingar hafa leynt lækninn mikilsverðum upp-
lýsingum, sem hafa haft áhrif á niðurstöðuna. Að sjálf-
Tímarit lögfrœöinga
21