Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1919, Blaðsíða 10

sumir leita ef til vill ti) útlanda, sjerstaklega læknar. En
hvar sem kandídat frá háskóla vorum sest að, á bletturinn
að verða fljótlega auðþektur á betri mentun, meiri velmegun
og auðugra andlegu lifi. Það er ekki að metast um það,
hvort bletturinn er stór eða lítill, hvort hann er lítið presta-
kall á utkjálka, læknishjerað eða annað stærra. Ef allir láta
gott af sjer leiða, hver í sínum verkahring, og leggja alla
alúð við starf sitt, blómgast alt vort þjóðlíf. En heilbrigð og
þrekmikil framför, bæði í andlegum og líkamlegpm efnum,
á að fylgja hverju ykkar spori.
Þið, sem setjist að í útlöndum, megið ekki láta ykkur
nægja, að standa jafnfætis útlendingunum. Nei, þið eigið að
leggja alt kapp á að skara fram úr þeim og reynast þeirri
þjóð sem best, sem þið starflð hjá. Spor íslendinganna eiga
einnig að vera auðþekt þar á auðugum hugsjónum og hvers
konar framförum. A þann hátt eflið þið álit ykkar sjálfra
og víðfrægið þjóð vora og skóla.
Lífið er ekki til þess að elta aura, þótt skylt sje að vera
efnalega sjálfstæður, og heldur ekki til þess að leggjast í
iðjuleysi og öskustó. Það er of dýrmætt til þess. Lifið er til
þess að starfa, með þreki og trúmensku að einhverju góðu
og göfugu verki, einhverju, sem miðar til þess að »hefja
land og lýð«.
Það hafa að eins verið gefnar tvær heilbrigðar lífsreglur.
Öllum hentar ekki það sama.
()nnur er þessi: Labora! — Starfa þú!
Hin: Ora et labora! — Biðjið og iðjið!
Á undan og eftir ræðunni var sungið brot úr »Háskóla-
ljóðunum« og hinum nýinnrituðu stúdentum því næst afhent
háskólaborgarabrjefm.