Dýraverndarinn - 01.12.1972, Blaðsíða 8

UR
DAGLEGA
LÍFIIMU
Sagt frá skemmtilegu atviki
um dýravin og kanínuna hans
Allt of oft verður vart við, að umhyggjunni fyrir
dýrunum sé ábótavant. Sérstaklega þykja börn og
unglingar oft tillitslaus við dýrin og þykir á skorta að
þau geri sér grein fyrir að dýrin heyja einnig lífsbaráttu
á sína vísu og geta þjáðst og fundið til og liðið skort
ekki síður en mannfólkið.
Margir vilja um kenna að borgarbörn, sem í vax-
andi mæli alast upp án þess að hafa af dýrum að segja,
Kanínum úr kanínubúinu hans Braga var brugðið út í
snjóinn rétt sem snöggvast til myndatöku.
Dýravinurinn Bragi með kanínuna sína að laikningu lok-
inni.
og hafa litla eða enga snertingu eða kynni af dýrum
í uppvextinum, þau hljóti því eðlilega að hafa minni
skilning á þörfum og tilfinningum dýranna.
En hvað sem því líður, þá henda atvik á meðal okk-
ar í dægurþrasinu, sem koma svo skemmtilega á óvart
og eru eins og ljósgeisli í skammdeginu.
Eitt slíkt atvik skeði fyrir skömmu síðan. Ungur
piltur, Bragi Henningsson, en hann hefur í tómstund-
um ræktað kanínur, kom á biðstofu hjá kunnum lækni
í Reykjavík með eina kanínuna sína með sér. Þegar
drengurinn bar upp erindið, rak lækninn í rogastanz
en drengurinn sagði: Þú rekur mig vonandi ekki út
eins og allir hinir.
Þetta var svo óvænt athugasemd að læknirinn hætti
sér ósjálfrátt út í umræður um hinn svo óvenjulega
sjúkling, sem var kanínan, sem drengur hafði með-
ferðis.
Einlægni drengsins og umhyggjan fyrir kanínunni
varð til þess, að læknirinn gat ekki hugsað til þess að
vísa kanínubóndanum á brott erindisleysu.
Aður en varði var læknirinn farinn að athuga sjúkl-
96
DÝRAVERNDARINN