Dýraverndarinn - 01.12.1972, Qupperneq 43

Enn vaxa áhyggjur dýraverndunarmanna um heim all-
an vegna hcsttu á útrývúngu villtra ísbjarna. Nýjustu taln-
ingar sanna enn frekari fcekkun þessara stóru og glcesilegu
dýra, og er í uppsiglingu enn ein ráðstefna til að korna á
samstöðu allra þjóða um algjöra friðun.
Myndin sem sýnir birnu með hún, er tekin í dýragarð-
inurn í London fyrir rúrnu ári.
með lækjadrögunum og um slétturnar fyrir neðan
voru kýrnar, úlfaldarnir og asnarnir og það ekki svo
fátt heldur, en kálfarnir og folöldin voru í leik um
hólana. Þar var fagurt um að litast það kvöld. Tindar
og fannir Kódrúdfjallanna stóðu þar bláleit og gull-
kembd undir sól að sjá í vestri, en í austri glitruðu
saltbelti Kevírauðnar eins og breiðir silfurborðar út
við sjóndeildarhringinn. Og allir unnu Darjan vel að
njóta alls þessa og vera einn meðal auðugustu höfð-
ingja ættflokks síns, því réttsýni hans og mildi við dýr
og menn var þá orðin öllum kunn og engar hjarðir
voru sælli en hans.
Það var löngu síðar, þegar Darjan gamli var orðinn
afi, að litli Darjan sonarsonur hans spurði hann að
því eitt kvöldið, þegar hann var að strá byggrusli og
eplaúrgangi í skemmuhornið hjá sér, hvers vegna hann
væri alltaf að gefa músunum þetta á veturna og svo
væru allir að tala um þetta og stríða sér með því. „Ég
er að borga þeim gamla skuld," svaraði afi hans. „Einu
sinni, þegar ég átti enga skepnu, var það lítil mús sem
sagði mér, að ég ætti einhver tíma að hljóta það happ,
að eignast lifandi skepnu, og það vill Sharever hinn
líknsami að svangar skepnur njóti þess hjá mér, hverj-
ar sem þær eru, og það gerir enginn til angurs afa þín-
um, þó þeir kenni hann við mýsnar, því þeir vita,
drengur minn, að hann afi þinn óskar sér einskis sæmd-
arnafns fremur um ókomna tímann en að heita Músa-
Darjan og sá titill mætti gjarnan fylgja nafni, drengur
minn.
DÝRAVERNDARINN
131