Búnaðarrit - 01.01.1915, Qupperneq 13

BÚNAÐARRIT
7
•er ekkert ráð til nema útrýming. — Sem dæmi þess,
hve óhrædd æðurin er við veiðibjölluna, get eg þess, að
tvisvar heflr það viljað til, síðan eg fór að skifta mér af
varpi — en það eru 18 ár — að veiðibjalla og æður
hafa orpið svo nærrí hvor annari, að um tveggja faðma
bil hefir verið á milli hreiðranna.
Mér som varpmanni er illa við veiðibjöllur, skarfa
-og hrafna En þó mundi eg sjá eftir þessum fuglum
öllum, ef þeir hyrfl úr sögunni. Það yrði eyðilegra við
sjávarsíðuna, eigi sízt að vetrinum, ef aldrei sæist veiði-
bjalla eða skarfur; og krummarnir eru allra kompánleg-
ustu fuglar, þó þeir þjófskir sé. — Það eru nú líka fleiri
þjófar en hrafnarnir.
Þá eru það mennirnir, sem ónæðinu valda. Venju-
lega eru það varpgöngumennirnir sjálfir, því að sjaldan
mun það eiga sér stað, að ókunnugir menn tíðki göngur
um varplönd, nema þá með leyfl varpeigenda og þeim
samferða. Allar þessar mannaferðir gera fuglinum ónæði.
Fuglinn styggist jafnvei við umferð varphirðanna, og þó
þekkir hann þá. En æðarfugladrepirnir eru búnir að
gera fuglinn svona styggan, að hann fælist alla menn.
Varphirðarnir geta þó töluvert vanið æðarfuglinn á spekt
með ýmsu móti, t. d. með því að vera ætíð eins búnir
og ganga ætið í varpið í sama mund og eftir sömu
reglurn. En aldrei er unt að ganga svo um varp, að
umferðin valdi eigi ónæði. En alt ónæði, hverju nafni
sem nefnist, getur haft þær afleiðingar, að lífsneistinn
deyi í eggjunum. Þegar hrædd æðurin flýgur upp, vill
oft svo til, að hún sparkar um leið einu eggi eða fleir-
um út úr hreiðrinu. Við þessa snöggu hreyfingu verður
það oft, að eggið lendir á steini, eða einhverju öðru
hörðu, og eggskurnið springur, og þá er lífsneistinn í
egginu dáinn um leið; og þó skurnið ekki springi, þá
virðist mér líklegt, að lífið, sem er í egginu, þoli ekki
þetta snögga kast; það hlýtur að fara. Þessa gæta menn
ekki nærri eins vel og vera ber, þegar menn eru að tala