Búnaðarrit - 01.01.1915, Síða 20

14
BÚNAÐARRIT
með þessa unga, sem þurrir eru orðnir, kemur þeim
fram á vatnið í einhvern ungahóp, er hún hittir þar hjá
öðrum æðum, skilur sína unga þar eftir, snýr aftur heim
í hreiíur sitt og legst á það, sem eftir var, eins og
ekkert hefði í skorist. Reyndar er ekki með vissu hægt
að segja — eða eigi nærri ætíð — hvort ungar þeir, er
æðurin fyigdi fram á vatnið, hafi verið hennar eigin
ungar, því að það vill oft til, þegar æðirnar eru að'
fara með ungana á braut, að þeir villast frá mæðrum
sínum; ráfa þeir þá um, tímakorn, og lenda loks hjá
einhverri æði; fá þeir skjól undir vængjum hennar, og
þar bíða þeir rólegir, þangað til sulturinn sverfur að, og
fer þá eins og fyr segir. Stundum viil það og til, að'
ungarnir lenda niðri í hreiðri, sem búið er að rífa alt
upp úr, eða einhverri annari holu, komast ekki sjálf-
krafa upp úr gryfjunni og deyja þar hörmulegum dauða_
— Oft vill það til, að æðurin kemst með alla ungana
fram á vatnið, nema einn eða tvo, sem vilst hafa frá
henni á leiðinni frá hreiðrinu; syndir hún þá strax af
stað með þá, sem fylgdu henni; en hinir verða eftir, og
þegar þeir koma niður í fjöruna, er móðirin horfin með
systkin þeirra. Þó víla þeir ekki fyrir sér, að leggja út
á djúpið. Nei — þeir halda ótrauðir út á lífssæinn og
hætta ekki fyr við fyrsta ferðalagið sitt, en þeir hafa
náð vernd einbverrar æðarinnar; fylgja þeir henni síðan.
Það er annars eins og sumar æðirnar hafi það slarf á
hendi, að hirða óskilaunga í varplöndunum, þvi að þær
eru sí og æ á vakki, sí-kvakandi og sí-leitandi. Ef þær
koma svo auga á unga, sem enginn skeytir um, þá taka
þær hann að sér, koma honum fram á vatnið til ein-
hverrar ungamóður og snúa svo aftur, og byrjar þá starí
þeirra á ný.
Það er mesta fjarstæða, að mæla eggjatökunni bót
með því, að segja, að æðirnar geti ekki séð um fleiri
unga en fjóra eða mest sex. Þegar nokkuð líður á
útgöngutímann, er það algengast, að flestar æðirnar eru