Búnaðarrit - 01.01.1915, Síða 25

Heyöflun.
Þegar litið er á ræktun landsins, eins og það er nú,
þá blandast vist engum hugur um, að þeir blettir, sem
menn hafa lagt undir sig til ræktunar, eru svo smáir,
að þeir sem af landbúnaði lifa verða í flestum sveitum
að miklu leyti að afla lífsnauðsynja sinna — þ. e. fram-
færslu á kvikfénaði sínum — á óræktuðu landi, engjum,
heimahögum og afréttum.
Alment er svo háttað, að heyaflinn takmarkar
búfénaðinn, sem er á hverjum stað, og jafnframt er það
mjög víða, að eftir verða óslegin á haustin graslendi,
sem gæti verið arðvænlegt að afla lieyja á, ef fólksráð
og aðrar ástæður leyfðu.
það eru víst flestir sammála um það, hversu svart-
sýnir sem þeir eru á kosti þessa lands, að heyöflun
borgi sig, og þess vegna er það mjög mikilsverð spurn-
ing, hvort ekki sé hægt að auka lieyaflann í landinu,
og þessi aukni heyafli verði hvorki verri né dýrari en
það hey, sem nú aflast; og að heyaflinn aukist einkum
á þann hátt, að tilhögun og áhöld séu bætt í þeim til-
gangi, að hver einstaklingur, sem að heyskap gengur,
geti aflað meiri heyja en nú er; því það er vonjulega
aðalþátturinn í framleiðslustörfum þeirra, og vinnan
hinn tímann verður meira og minna nytsöm og hagleg
umgerð um þessa framleiðslu.
Leiðirnar til þess, að heyafli og not hans geti auk-
ist í landinu, virðast aðallega þessar: