Búnaðarrit - 01.01.1915, Síða 27

BÚNAÐARRIT
21
Fyrsta leiðin er það, sem fiamleiðist við að gefa
töðuna. Um það atriði hefir nokkuð verið ritað, hve
langt áburðurinn mundi ná til þess, að halda í rækt þeim
bletti, sem taðan er af; en þar sem allar verulegar rann-
sóknir í þvi efni vantar, er ekki hægt að ákveða neitt
nákvæmt í því efni.
Eg geri ráð fyrir, með þeirri áburðarhirðingu, sem
nú viðgengst alment, að ætla túnunum, auk þess sem
þau gefa af sér, áburð þann, er kýrnar afla með sumar-
göngu sinni, og áburð undan alt að einum útheyshesti
á móti hverjum töðuhesti, einkum með tilliti til þess,
að tún þurfa víða mikið að batna í rækt frá því sem
nú er. Með góðri áburðarhirÖingu getur þetta orðið
minna, en um fram alt má ekki gamla túnið svelta
fyrir nýræktina, því það er ekki annað en að færa rækt-
aða blettinn fjær bænum. Tilgangur ræktunarinnar verður
að vera sá, að fá muu meira og betra gras af ræktaða
bleltinum en þeim óræktaða.
Önnur leiðin til þess að afia áburðar er aðdráttur
og gjöf útheyja, og er það sú aðferð, sem að mestu
hefir myndað túnin hór á landi og haldið þeim við, og
framtíðarræktunin virðist mér byggjast á því, að þjóðin
hafi ráð á að hætta að brenna mesta og bezta áburð-
inum, sem aflast með útheyskapnum. Um þetta atriði
hefir Páll Jónsson kennari ritað mjög góðar og eftirtekta-
verðar greinar í „Ársrit Ræktunarfélagsins" 1908 og
„Búnaðarritið" 27. ái'.
Eg álit, að útheysöflunin sé hið sama fyrir jarð-
i'æktina og afréttirnir eru fyrir heimalöndin — það sem
gerir kjarnann í það. Eg vil því minna bændur á það,
Þegar þeir athuga, livort það muni borga sig, að taka
fólk til þess að afia útheyja til fóðurs, að það er um
leið aðdráttur áburðar og leið til nýræktar.
í þriðja lagi framleiðist áburður á þann hátt, að
hýsa fénað, sem sækir fóður sitt út í hagann. Algengt
er að hýsa þannig kýr og ær urn sumartímann og sauð-