Búnaðarrit - 01.01.1915, Qupperneq 30

24
BÚNAÐARRIT
og kunnum með að fara, heldur af því, að mig skortir
þroska til að leggja orð í belg um það efni.
Ræktun með áveitu er sjálfsagt stórvirkasta og ef
til vill ódýrasta aðferð til aukinna heyfanga, og væri
mikil nauðsyn á, ef hægt væri að gera víðtækar tilraunir
í því efni, og jafnframt að hægt væri að koma þeirri
reynslu sem ábyggilegri þekkingu út til þjóðarinnar með-
bændaskólunum og ráðaDautunum.
2. Það scin íiýtt gctnr heyskapnnm.
Þar sem landið er slótt og gras er nóg, er vitan-
lega geflð að flýta heyskapnum með sláttuvélum, rakstr-
arvélum og vögnum; en staðhættir landsins geia þetta
á mörgum ötöðum óframkvæmanlegt. Þó er það trú
mín, að bráðlega takist mönnum að bær.a og breyta svo
sláttu- og rakstrarvélum, að hægt verði að nota þær á
alla slétta jörð, og þá flýta sléttu túnin mikið meira
fyrir heyskapnum en nú er orðið.
Svo lengi sem arðvænlegt þykir að slá þýfða jörð,
er sennilegt, að það verði að gera það á svipaðan hátt
og nú er gert.
Slátturinn er eitt af þeim verkum, sem talinn er
undir almenn verk; þykir því ekki vera mikið að læra
hann eða kenna. En alkunnugt er, að mikill er muriur
hver sláttumaðurinn er, og sumir, sem slá hvert sumar,
komast ef til vill aldrei svo langt, að læra almennilega
að eggja ijáinn; en á hinn bóginn eru margir listhagir
siáttumenn, sem afkasta alveg ótrúlega miklu verki,
jafnvel á kargaþýfðri jörð.
Að vera góður sláttumaður og góður fjárhirðir eru
frumskilyrði þess, að vera nýtur maður við framleiðslu
landbúnaðarins, og það þurfa unglingar að geta orðifr
sem allra flestir.
Kenslu á heimilunum í slætti er vitanlega oft á-
bótavant. Ilver slær með sínu lagi, og menn gera sér
ekki alment svo glögga grein fyrir því, hvað þarf til að