Búnaðarrit - 01.01.1915, Qupperneq 41

BÚNAÐARRIT
35
tilliti til heysparnaðar á vetrum, og er að minu áliti
það, sem ætti að taka sem mest tillit til við kynbætur
sauðfjár og hrossa hér á landi.
Það má víst óhætt fullyrða, að alment heflr orðið
mikil framför á hirðingu fénaðar á siðari árum, og jafn-
víst er það, að mikil framför getur átt sér stað í því
efni í framtíðinni, og er hverjum einum, sem fénaðar-
hirðingu hefir með höndum, nauðsynlegt að vera ekki
eftirbatur annara í þeirri framsóknarviðleitni.
Frumskilyrði þess, að mönnum verði sem mest úr
heyjunum, er:
Að þeir geri sér fyllilega Ijóst, til hvaða framleiðslu
hver búfénaðartegund er haldin, og á hvern hátt hagan-
legast sé að fóðra hana með tilliti ti) þeirrar framleiðslu,
svo að sem mest verð fáist fyrir heyið.
Að þeir geri sér sem gleggsta grein fyrir næringai-
þörf fónaðarins, fóðurgildi heyjanna og beitarinnar, og
hvort ekki væri hægt að hækka arðinn af heimafengna
fóðiinu eða beitinni með því, að nota aðfengin fóðurefni.
Að þeir hirði fónaðinn vel, og að hús og önnur tæki,
sem til þess þarf, séu í góðu lagi.
Það væri mjög æskilegt, ef mentamenn vorir í bú-
fræði sæju sér fært að semja fóðurfræði, sem væri í
því sniði, að áhugasamir ungir menn gætu hagnýtt sér
hana, við hliðina á og ásamt reynslu eldri manna, sér
til gagns í þessu efni.
Hermann Jónasson heflr vitanlega ritað greinar um
þetta efni í fyrsta árgangi Búnaðarritsins 1887, sem nú
hafa verið sérprentaðar 1913 með ágætum viðbæti, en
þó þessar greinar hafi verið ágætar á sinum tima, þá
þykja þær nú i ýmsu á eftir timanum. En nauðsynin
á aukinni almennri þekkingu á þessu máli er stórmikil,
og ef eitthvað annað, skýrara og ábyggilegra, er kent á
hændaskólunum nú, þá má ekki halda því fyrir öllum
öðrum en nemendum þeirra skóla. Það þarf að verða
sem fyrst þjóðareign í góðri bók.
3’