Búnaðarrit - 01.01.1915, Blaðsíða 58

52
BÚNAÐARRIT
Á einu vaxtarstigi sínu helzt ormur þessi við í á-
kveðnum snigli (Limnaea truncatula). Veikin er því
livergi þar sem snigillinn er ekki, og hann er að eins í
mýrum eða votri jörð.
Það er fullyrt, að snigill þessi sé hér til, en hversu
útbreiddur hann er, vita menn ekki. Ef ormaveikar
kindur flyttust hingað, gæti þvi veikin borist út.1)
í brezkum skýrslum um búfjárkvilla er ekkert sagt
um það, hversu margt drepist þar í landi úr þessari
veiki. Vegna þess gerði eg í sumar fyrirspurn um það
til eftirlitsmanns búfjárræktar, í stjórnarnefnd landbún-
aðarráðaneytisins í Skotlandi, W. Barber, og með leyfi
hans hermi eg hér hans eigin orð um þetta: „Það er
ómögulegt að segja um það með vissu, hversu margt
drepst hér árlega úr þessari veiki, en eg geri mér hug-
mynd um, að það nemi tveimur til þremur kindum af
hverju þúsundi fullorðins fjár“. Þessi sami maður sýndi
mér þá vinsemd, að gefa mér skrifuð nöfn á nokkrum
stöðum í Skotlandi, þar sem landið er þurt, og veiki
þessi gerir ekki vart við sig. Þá leitaði eg upplýsinga
um þetta hjá skólastjóra dýralæknaskólans í Edinborg,
O. C. Bradly. Hann leyfði mér einnig að birta þessi
orð sín: „Eg held það sé hægt, að flytja kindur frá
Skotlandi til íslands án þess lifrarormurinn berist með
þeim, sé farið varlega og kindurnar fengnar frá þeim
stöðum hér, þar sem þessi ormaveiki er ekki til“.
Talað hefi eg við skozka bændur, er hafa fullyrt,
að þeir hafi aldrei mist kind úr þessari veiki. Ogþetta,
sem hér er sagt um veikina, sannar, að hún er alls
engin landplága í Bretlandi, og að hún getur ekki verið
nema á vissum stöðum — eftir landslaginu.
Hér finst mér viðeigandi að geta þess, að um
1860 byrjuðu Norðmenn að flytja inn sauðfé frá Bret-
1) Ormarnir verpa eggjum í lifrum kiudanna; þau berast
út mcð saurindunum.