Dvöl - 01.07.1937, Qupperneq 9

D V ö L
207
sig ekki, þá gæti hitt ekki komið
fram.
Hann bætti því við, að vegna
þess að hann hefði aldrei sagt
drauma sína fyr en nú — að und-
anteknum draumnum um Bill og
fótbrotið — þá gæti hann ekki
með fullri vissu sagt um, nema
hægt væri að koma í veg fyrir
ógæfuna með því að gæta alveg
sérstakrar varúðar, og ef til vill
væri einhver leið til þess; og Bill
gamli benti honum á, hve þarfur
maður . hann yrði, ef hann
gæti látið sig dreyma og aðvaraði
fólk svo, áður en það væri um
seinan.
Um það leyti sem við komum
í námunda við England, var löpp-
in á Bill gamla mikið farin að
skána og hann óð um allt við tvær
hækjur, sem höfðu verið smíðaðar
handa honum. Hann og Joseph og
kokkurinn höfðu oft talað saman
um drauminn, og gamli maðurinn
var búinn að bjóða kokknum að
koma heim með þeim, svo að hægt
yrði að skýrskota til hans, þegar
sagan væri sögð.
,,Ég gríp það rétta tækifæri",
sagði hann, og segi henni það á
sem gætilegastan hátt. Þegar ég
tala til þín, þá samsinnir þú, en
truflar ekki frásögnina að öðru
leyti. Skilurðu mig?“
Við sigldum inn í höfnina á ynd-
islegu sumarkvöldi. Enginn réði
sér fyrir fögnuði yfir að eiga nú
að stíga aftur fótum á þurrt land
og við unnum eins ánægðir og
starfsfúsir eins og þetta væri okk-
ar líf og yndi. Þegar við komum
upp undir bryggjuna, sáum við,
að fáeinar hræður stóðu á bryggju-
hausnum, og þar á meðal nokkrar
laglegar stúlkur.
„Svei mér þá, Joseph“, sagði
kokkurinn og einblíndi á eina
stúlkuna, „ef þetta er ekki snotur
stelpa — og ekkert dauðyfli held-
ur. Sjáðu bara!“
Hann kyssti á sér skítugan
hramminn — og það var meira en
mig hefði langað til, ef ég hefði
átt hann — og veifaði svo í ákafa,
en stúlkan sneri sér undan og
hristi höfuðið.
„Farðu þarna, láttu mig sjá“,
sagði Joseph dálítið afundinn.
„Þetta er stúlkan mín; þetta er
hún Emily mín.“
„Ha?“ sagði kokkurinn. „Nú,
en hvernig átti ég að vita það. Auk
þess ert þú að losa þig við hana.“
Joseph anzaði honum ekki. Hann
starði á Emily og því lengur sem
hann starði, því fallegri fannst
honum hún verða. Og satt að segja
var hún óvenju-lagleg stúlka, enda
voru fleiri hrifnir af henni en
kokkurinn.
„Hvaða strákur er þetta, sem
stendur þarna við hliðina á henni ?“
spurði kokkurinn.
„Hann er leigjandi hjá mömmu
hennar“, sagði Joseph, og virtist
vera í heldur slæmu skapi. „Mér
þætti fróðlegt að vita, hvaða rétt
hann hefir til þess að koma hing-