Dvöl - 01.07.1937, Qupperneq 28

r-
226
ég lækkaði flugið, unz ég var tæp-
um hundrað fetum fyrir ofan
bylgjurnar. Stormur stóð af norð-
vestri og hafið var þakið hvítum
öldutoppum.
Þegar ég hafði flogið nokkrar
mílur í björtu veðri, byrgði á ný
fyrir útsýnið og í því nær tvær
klukkustundir flaug ég algert
blindflug gegnum þokuna í hér um
bil 1500 feta hæð. Svo létti upp
þokunni og aftur sá í hafið.
Nokkrum sinnum enn neyddist
ég til þess að fljúga eingöngu eft-
ir mælitækjum stund og stund í
einu; svo leystist þokan upp í smá-
bólstra. Þessir bólstrar tóku á sig
allskonar myndir. Langar strand-
lengjur komu í ljós, þar sem raðir
af trjám báru við himin. Og svo
eðlilegar voru hillingarnar, að ef
ég hefði ekki verið úti á miðju
Atlantshafi og vitað, að ekkert
land var neinsstaðar á leið minni,
þá hefði ég haldið, að í raun og
veru væri hér um eyjar að ræða.
Þegar þokunni létti, lækkaði ég
flugið og flaug stundum tíu fet-
um fyrir ofan öldurnar og sjaldan
hærra en í tvö hundruð feta hæð.
Næst jörðu og yfirborði sjávar
er loftlag, þar sem flugvélum sæk-
ist léttar flugið en í meiri hæð, og
klukkustundum saman notaði ég
mér þetta.
Það var einnig • auðveldara að
ákveða vindstöðuna niðri við sjó-
inn. Alla leiðina var vindurinn það
sterkur, að öldurnar voru hvítar í
faldinn. Þegar froðan myndaðist á
D V Ö L
öidutoppnum, fauk hún til, og af
því mátti ráða stefnu vindsins, og
einnig að mestu leyti styrkleikann.
Þessi froða hélzt svo lengi á vatn-
inu, að ég gat nokkurnveginn
fylgzt með því, hve hratt mig bar
yfir.
Um daginn sá ég margar hnýs-
ur og nokkra fugla, en engin skip,
þótt ég frétti seinna, að tvö skip
hefðu séð til ferða minna.
Það fyrsta, sem benti til þess,
að ég væri kominn nálægt Evrópu-
ströndum, var lítið fiskiskip, sem
ég tók fyrst eftir nokkrum mílum
framundan og lítið eitt til suðurs
við stefnu mína. Þarna voru nokk-
ur samskonar fiskiskip skammt
hvert frá öðru.
Ég flaug yfir fyrsta skipið, án
þess að sjá þar nokkurt lífsmark
um borð. En þegar ég hringsólaði
yfir því næsta, kom mannsandlit
í ljós í káetuglugganum.
Ég hefi einstöku sinnum átt
stutt samtöl við fólk á landi með
því að fljúga lágt og draga sem
mest úr hávaða hreyfilsins, hrópa
svo einhverja spurningu og fá
svarið með merkjum eða bending-
um. Þegar ég sá þenna fiskimann,
ákvað ég að reyna að fá hann til
þess að benda mér í áttina til
lands. En ég var ekki fyr búinn að
gera þessa ákvörðun en fánýti
þeirrar tilraunar kom í Ijós. Að öll-
um líkindum kunni hann ekki
ensku og jafnvel þótt hann kynni
hana, yrði hann vafalaust svo
forviða, að hann gæti engu svar-