Dvöl - 01.07.1937, Page 48

246
D V ö L
er ekki til þess að fá sér bíl, viilu
og næga vexti til þess að lifa af. —
Einn dag kom frú Hansen heim
úr búðarferð. — Ég hefi keypt
nokkuð handa okkur í dag, sagði
hún, en þú verður að geta upp á,
hvað það er. — Hansen gizkaði á
eitt og annað, þess þurfti hann
annanhvern dag, og venjulega var
hann fljótur að gizka á það rétta,
en nú mistókst það hvað eftir
annað.
— Þú getur ekki getið, sagði
frú Hansen og hló, — það er rúm,
— spánnýtt rúm.
— Spánnýtt rúm? Hansen
sperrti brýrnar. — Hversvegna?
Við eigum gott rúm. Ég sef ágæt-
lega í mínu rúmi, og hingað til
hefir þú ekki kvartað. —
— Það er f jaðradýnu-rúm, það
er hæstmóðins nú, sagði frú Han-
sen. Maður eyðir þriðjung æfinnar
í rúminu, sögðu þau í búðinni, og
það er víst alveg satt, þó að ég
hafi nú aldrei fyrr veitt því at-
hygli, og þess vegna verður mað-
ur aö eiga gott rúm, til þess að
sofa í og svona fjaðradýnurúm
endast alla æfina.
•*— Hm, já, þetta getur allt ver-
ið rétt og satt, sagði Hansen með
hægð, — hvað kostar það? Já, það
er ekki vegna peninganna, en ég
sef svo\ljómandi vel í gamla rúm-
inu. —
— Mér hefir lengi gramizt
gamla rúmið, sagði frú Hansen, og
þeim peningum, sem við verjum
okkur til þæginda, er vel varið, það
veit ég. — Það kostar 600.00 krón-
ur með öllu og öllu.
— Tja, sagði Hansen, og svo
féll talið niður.
En þetta var »ú gott rúm, það
viðurkenndi Hansen strax. Það var
tvöfalt rúm, með tveimur fjaðra-
dýnum, en gaflarnir í heilu lagi,
og það var „lakkerað11, svo að ekki
þurfti að fægja það. — Og að
nokkrum vikum liðnum, þegar hr.
og frú Hansen höfðu vanizt rúm-
inu, voru þau sammála um, að þau
hefðu aldrei sofið jafnvel, — betra
rúm var ekki til.
En einn góðan veðurdag varð
Hansen ósáttur við systur sína,
sem fengið hafði 1200.00 króna
lánið, og Hansen varð það ljóst,
að þær 1200.00 krónur sæi hann
aldrei framar. Og kjarakaupin
hans bróður frú Hansen, sem feng-
ið hafði 5000.00 króna lánið, fóru
út um þúfur og þannig ruku þeir
peningar, og þegar Hansen og frú
sátu saman eitt kvöld og gerðu
upp reikningana — því að þau
höfðu nákvæmt reikningshald —
þá urðu þau þess vör, að þessar
18000.00 krónur voru að mestu
horfnar.
— Þetta gerir nú ekki svo mik-
ið til, sagði Hansen, því að við
þurfum ekki að svelta þess vegna,
en samt álít ég, að bróðir þinn ...
— Það er nú víst ekki Einar
einn, sagði frú Hansen rólega, en
þó með áherzlu, — þú getur ekki
sagt, að það sé bara mín f jölskylda