Dvöl - 01.07.1937, Side 60

258
D V ö L
þráði samt hið tæra sakleysi og
þá gleði, sem hann naut við að
horfa á andlit Stellu. Hann stóð
upp við vegginn bak við píanóið
og sá, þegar hún kom inn og leit
fyrst dálítið tómlega í kringum
sig, eins og hún hefði orðið fyrir
vonbrigðum; svo kom hún auga á
hann og brosti snöggu, ljómandi
brosi, sem hlýjaði Ashurst um
hjartarætur, en féll honum þó ekki
með öllu vel í geð.
„Þér komuð aldrei á eftir okkur,
Frank.“
„Nei, ég gat ekki komið því við.“
„Sjáið þér hérna! Við tíndum
svo yndislegar fjólur!“ Hún rétti
út höndina, sem hélt á blómvendi.
Ashurst teygaði angan þeirra og í
huga hans vöknuðu óljósar þrár,
en allt í einu viku þær fyrir mynd-
inni af andliti Megan, þar sem hún
horfði áhyggjufull og leitandi
framan í þá, sem um veginn fóru.
„En hvað það var skemmtilegt! “
sagði hann stuttlega og fór burt.
Hann fór upp í herbergið sitt, og
vegna þess að hann kærði sig ekki
um litlu telpurnar, sem voru á leið
upp stigann, fleygði hann sér í
rúmið og lá þar með armana kross-
lagða yfir andlitinu. Nú, þegar
hann fann, að teningunum var í
raun og veru kastað, og að hann
var búinn að sleppa Megan, þá
fylltist hann hatri á sjálfum sér
og lá við að hann hataði Halliday-
systkinin líka og þetta andrúms-
loft, sem var umhverfis þau og
minnti á heilbrigð og hamingjusöm
ensk heimili. Hversvegna þurftu
þau endilega að rekast hingað til
þess að flæma burt hans fyrstu
ást — til þess að sýna honum að
hann var í þann veginn að verða
eins og hver annar réttur og slétt-
ur kvennabósi, sem dregur ungar
stúlkur á tálar? Hvaða rétt hafði
Stella til þess, með sinni björtu,
hlédrægu fegurð, að færa honum
heim sanninn um það, að hann
myndi aldrei ganga að eiga Meg-
an; varpa á hana slíkum skugga,
valda honum sársauka og vekja
hjá honum svo beiska iðrun og
þrá? Nú væri Megan komin á
heimleið aftur, uppgefin af hinni
sorglega árangurslausu leit sinni
— veslingurinn! — og bjóst nú
kannske við að finna hann, þegar
hún kæmi heim. Ashurst beit í
jakkaermina sína til þess að kæfa
andvarp, sem brauzt fram, þrung-
ið af iðrun og þrá. Hann var fá-
talaður og í vondu skapi við mið-
degisverðarborðið, svo að jafnvel
telpurnar tóku eftir því og höfðu
sig lítið í frammi. Þetta var dáuf-
legt og heldur leiðinlegt kvöld, því
að þau voru öll þreytt; nokkrum
sinnum varð hann þess var, að
Stella horfði á hann vandræðaleg
og döpur á svipinn, og hinu vonda
skapi hans geðjaðist vel að því.
Hann svaf hörmulega illa um nótt-
ina; fór eldsnemma á fætur og
gekk út. Hann rölti niður að sjón-
um. 1 einverunni hjá hinu kyrrláta,
bláa, sólgyllta hafi létti honum
ofurlítið í skapi. Þvílík höimska —