Dvöl - 01.10.1938, Síða 7

DVél
245
vör. Að hengja upp þvott í dag!
Dnottinn minn, en það vit!
Hún var falin bak við rekkju-
voð, sem hún var að baksa við
að festai á snúruna. Pað gekk ekki
sem bezt, en hún stríddi við hana,
rólega og æðrulaust, og bar sig-
ur úr býtum.
Nú var hann bráðum kóminn að
hliðinu. En hver fjandinn, nú var
allt um séinan. Hún hafði litið
upp og komið auga á hann.
Stundarkorn stóð hún steinþegj-
andi og trúði ekki sínum eigin
augum, svo hljóp hún fagnandi
móti honum.
,,Dave!“ hrópaði hún. ,,Davey
minn! Hvað veldur því, að þú
kemur hingað á þessum tíma
dags? Komdu inn; blessaður,
komdu inn! En hvað það var gam-
an að sjá þig.“
Þegar hann sá hana, fannst hon-
um sem eitt andartak drægi úr
sér allan mátt og fæturnir ætluðu
að kikna, fannst allt þurrkast út
og líða burt, nema gamla þráin,
að taka hana í faðminn og þrýsta
henni að sér. En svo fann hann
allt í einu, hvernig sortnaði yfir
þessari ástríðufullu löngun, fann,
hve heimskuleg og ógeðsleg hún
var: sakleysið í móttökum stúlk-
unnar, eins og hún hefði ekkert
bréf skrifað, og sljóleiki hennar
fyrir því, sem honum hafði gram-
izt svo sárlega, þetta tvennt varð
til þess að reiði hans blossaði upp,
hálfu bitrari en áður.
„Þetta hér veldur því, að ég
kem.“
Hann rétti út hrukkótt og
bögglað bréfið, en undrunin yfir
kíomu hans gerði það að verkum,
að hún veitti bréfinu eða orðumi
hans enga athygli, heldur talaðij
og talaði í hamingju sinni og
gleði og beið ekki eftir neinum
svörum við spurningum sínum.
„Komdu inn; blessaður, komdu
inn log tylltu þér niður og fáðu þér
glas af eplavíni til þess að kæla
þig eftir gönguna í þessum hita.
Komdu nú inn, komdu —“
1 „Þetta hér veldur því, að ég
kem!“ Hann greip fram í fyrir
henni í miðri setningu, talaði
hátt og hranalega og rak bréf-
ið upp að nefinu á henni.
Hún leit á það, en varð þess
enn ekki vör, að hann var reiður.
„Nú, já, bréfið frá mér, en við
skulum ekkert fást um það núna,
það er svo gaman, að þú skyldir
koma og það svona óvænt.“
Var stúlkan brjáluð? Átti hún
enga vitglóru í kollinum?
„Ég endurtek það, þetta hér
veldur því, að ég kem.“ Hann
renndi niður munnvatni sínu og
gerði hnykk á höfuðið um leið,
blíndi á hana og það stríkkaði
ískyggilega á húðinni kringum
munninn. „í þessu bréfi hér færir
þú fram ýmsar kvartanir viðvíkj-
andi framkomu minni gagnvart
þér. Þú berð mér liitt og annað
á brýn og segir að ég sé ónær-
gætinn við þig og sýnj þér ónóga