Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 8

246
D V Ö L
virðing'u, og þar fram eftir götun-
um.“
Hann þagnaði og renndi aftur
niður, en hún starði á hann undr-
unaraugum.
„í hvert skipti eftir að ég hefi
verið með þér, eða næstum hvert
skipti,“ hélt hann áfram og hafði
nú fullt vald yfir rödd sinni, ,,þá
skrifar þú mér bréf af þessu tagi
iog ásakar mig fyrir þessháttar
framkbmu. En nú er nóg komið
áf slíku. Ég ætla mér ekki að láta
þetta viðgangast lengur.“
Loksins fór hún að skilja, hvað
um var að vera. Hún hallaði ljós-
hærðum kollinum ofurlítið aftur
á bak, en það gerði hún alltaf,
þegar hún ætlaðiað hugga eða sefa
einhverja lifandi veru, hvort sem
það nú var skelfdur kjúklingur
eða maður í æstu skapi. Að þess-
ari hreyfingu hafði hann oft dázt
og elskað hana, en nú fannst hon-
um hún móðgandi og jók hún því
á reiði hans.
„Æ, þetta bréf. Elsku Davey,
vertu ekki að fást um það, gefðu
því engan gaum. Pað er bara
markleysa! Komdu nú inn; fáðu
þér glas af eplavíni og —“
„Ef það er bara markleysa, til
hvers fjandans ertu þá að skrifa
það ?“
„Elsku Davey, láttu það liggja
milli hluta. Komdu nú inn og —“
„Hérna þú, ef það er bara
markleysa, til livers ertu þá að
skrifa það, til hvers andskotans,
ha?“
Henni varð dálítið hverft við
blótsyrðið, en þó gerði hún enga
athugasemd. ■
„Elsku Davey —“
„Pú heldur þessu víst til haga
og notar það í inæsta bréfi? „Þú
talar við mig með ósæmilegu orð-
bragði, eins, og ég væri rétt og
slétt götudrós““, gerði hann henni
upp orðin í afkáralega skrækum
rómi. „Þú myndir ekki segja það
upp í opið geðið á mér, heldurðu
það? Æ-nei, heldur geyma það
og kioma því svo á pappírinn.
Bah!“ Hann hrækti niður í grasið.
Tárin söfnuðust fyrir í stórum
gráum augum hennar.
„Elsku Davey, það var ljótt af
mér að skrifa þessi bréf. Ég hefði
ekki átt að segja þetta. En þú
veizt ekki, hvað það er voðalegt
að vera hér alein, enginn hjá mér
nema pabbi. Ég á enga mömmu,
sem getur hjálpað mér og gefið
mér góð ráð. Ég bara — það er
bara þegar þú ert farinn — sem
— sent ég man, hvað hún sagði
mér —“
Og nú var hún farin að gráta.
„Hvað hún sagði þér? Hvað
var það, sem hún sagði þér?“
„Á — áður en hún dó.“
Það varð þögn. Hann mátti ekki
láta neitt hafa áhrif á réttláta reiði
sína. Farin að skæla. Já, þetta
bölvað kvenfólk, það kunni ótal
ráð til þess að grafa undan vilja-
þrcki karlmannanna.
„Jæja, þá getur þú í eitt skipti
fyrir öll tekið ákvörðun og valið