Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 9

D V Ö L
247
milli móður þinnar og mín. Ann-
aðhvort hættir þú að skrifa mér
bréf af þessu taginu, eða við sjá-
umst ekki framar, aldrei. Annað-
hvort hættir þú — en fari það
bölvað, þú hættir víst ekki“ hróp-
aði hann allt í einu. ,,Þú hættir
ekki, þú getur ekki hætt, þú átt
það ekki til, miskunnarlausi kven-
djöfull. Þú munt finna mér allt til
foráttu, narta, í mig og ásaka mig,
og skellir svo allri skuldinni á
móður þína dauða í gröfinni. En
það ert þú, það ert þú, það ert þú,
endurtók hann hvað eftir annað,
fyllilega meðvitandi um það rang-
Iæti, sem hann var að fremja,og
einmitt vegna þess enn æstari en
ella; ,,sí og æ ert það þú og eng-
inn annar!“
Nokkrir stórir regndropar féllu
úr loftinu, 'Og hann sá, að mitt í
geðshræringu sinni leit hún sem
snöggvast áhyggjufull í kringum
sig og til þvottsins á snúrunni.
Djöfullinn! Hann gekk fast að
henni, og þegar hún leit við, var
rautt, svitastorkið andlit hans að-
eins fáa þumlunga frá andliti
hennar.
„Elsku Davey.“ Hún rétti upp
hendurnar til þess að leggja þær
um háls hionum.
„Elsku Davey!“ Hann reif hend-
ur hennar frá hálsi sér. „ójá. Það
er ekki svo afleitt. Elsku Davey,
þegar ég er nærstaddur, en
óþokki, sem fer illa með veslings
móðurlausu stúlkuna, þegar ég er
hvergi nærri, er það ekki, ha?
Það líður víst ekki á löngu, þang-
að til ég fer enn einu sinni illa
með þig — ég, sem —“
Fingur hans læstu sig inn í
mjúkar, holdugar axlir hennar,
pg allt í einu fann hann, í fyrsta
sinni á æfinni og svo ljóst og
greinilega, að hionum hnykkti við,
hvernig grimmdin eintóm getur
snúið eldheitri ást í girnd. Hann
fann til unaðar og hryllings í senn,
Daisy rétti úr sér og leit beint
framlan í hann og úr svip hennar
skein göfgi, sem hionum hafði
aldrei birzt þar fyrr.
„Jæja,“ sagði hún stillt og ró-
leg. ,,A4isþyrmdu mér þá, ef þig
langar til þess. Misþyrmdu mér.“
Þurrar varir hans skildust að
í stirðnuðu glotti og hann leit nið-
ur til hennar.
„Þú ert sniðug, það vantar ekki.
Þú kannt lagið á því að láta líta
svo út sem þú hafir á réttu að
standa, ha, finnst þér ekki?“
Hann losaði á takinu og sleppti
henni svo snöggt, að hann undrað-
ist það sjálfur. Svo snerist hann á
hæli og skálmaði burt.
Nú var það búið; öllu lokið.
Hann hafði ekki misþyrmt henni.
Það gat hún ekki sagt. Fara nú
burt og láta hana eiga sig. Það
var eina rétta leiðin.
Já, einmitt það. Kemur hlaup-
(andi á eftir mér. Hann stikaði eins
stóran og honum var unnt. Hún
hefir gott af því. Það kemur
hreyfingu á hennar bjarta barm.