Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 10

248
D V ö L
Nú var hún alveg á hælunum
á honum. Sú skyldi fá hlaup, en
engin kaup. Hann vék einu sinni
eða tvisvar snöggt til hliðar, svo
að hún næði sér ekki, en brátt
kom jafnvel hann auga á, hve
slíkt var barnalegt og ósamboðið
virðingu fulltíða manns, svo að
hann nam staðar og snéri sér
móti henni.
„Hana nú,“ sagði hann, ,,og
hvað svo?“
„Elsku Davey,“ sagði hún og
gekk upp og niður af mæði.
„Farðu ekki svona frá mér —
ég þoli það ekki. F>ú mátt mis-
þyrma mér — hefna þín á mér
----þú mátt bara eklci fara burt
og skilja mig eina eftir. Mis-
þyrmdu mér — ég vil, að þú mis-
þyrmir mér.“
Hún hélt dauðahaldi í hann og
þrýsti sér upp að honum, óstyrk
og lafmóð. Treyjan hennar hafði
opnazt lítið eitt að framan, og
hann sá brjóst hennar bifast. And-
ardráttur hennar kom framan í
hann sem hlýr, ilmandi gustur.
Líkami hans var allur á heljar-
þremi uppgjafar. Eftir andartak
skyldi hann leggja af stað að
nýju.
Hann greip um axlir hennar og
hélt henni frá sér. Hún hallaði
höfðinu aftur, og vegna þess, hve
móð hún var, blöstu við honum
útþandar nasir og opnar varir.
Hann lokaði augunum.
„Nei — þú — vilt — það —
ckki/‘ sagði hann hægt.
Nú var hún alvarlega óttasleg-
in og greip föstum tökum í báða
handleggi hans.
„Nei — þú — vilt — það —
ekki“.
„Davey — misþyrmdu mér,
sláðu mig, gerðu hvað sem þér
sýnist, en opnaðu augun, Davey
-- þú ert voðalegur í framan.
Opnaðu augun. Davey — Davey!
Davey!“ Hún æpti upp yfir sig,
reif lausa aðra höndina og barði
í andlit hans í hamsleysi.
Hann glotti kuldalega og setti
höfuðið í svipaðar stellingar og
menn gera, þegar þeir ganga
móti hagléli. Hvernig fer, þegar
maður beitir öllum líkamskröftum
sínum gagnvart konu? Skyldi hún
beinbrotna? Skyldi höfuð hennar
lenda á steini og það ríða henni
að fullu? Jæja, því varð tilvilj-
unin að ráða; hann var með lokuð
augun.
Hann hreyfði hendur sínar og
fætur til þess að hafa betri fót-
festu og ná öruggara taki, dró
svo djúpt að sér andann og
fleygði stúlkunni frá sér af öllu
því afli, sem hann átti til. Hann
heyrði daufan dynk, þegar hún
slengdist til jarðar, og snöggt
hljóð, líkast hiksta, sem hún gaf
frvá sér um leið. Hún hafði ekki
lent á steini; hún mátti sannar-
lega hrósa happi. Svo snéri hann
baki við þeirri átt, sem hljóðið
kom úr, og tqk á rás. Fyrst í
stað hljóp hann hratt og létt, en
þegar hann kom niður á óslétta