Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 15

D V ö L
253
þessi bréf, full af ótta og kvíðandi
efasemdum. Hann gerði sér í hug-
arlund, þar sem hann rölti þung-
lamalega eftir götunni, hve þessi
síðustu áminninganorð hlutu að
hafa brennt sig djúpt í hiugann; sá
í anda litlu stúlkuna, með grá, gal-
opin augu, þar sem hún sat við
rúmstokkinn og reyndi að taka
sem bezt eftir orðum móður sinnJ
ar og leggja þau á minnið. „Já,
kæra mamma. Nei, kæra mamma".
Aumingja veslings Daisy. Hann
andvarpaði, þegar hann hugleiddi,
hve blindur iog skilningslaus hann
hafði verið. En ekki tjáði að sak-
ast um það, sem orðið var; hann
skyldi bæta fyrir það allt, ef —
ó, guð — ef hún væri ekki dáin,
hefði ekki drukknað eða orðið fyr-
ir eldingu; ef hann hefði ekki
drepið hana. En ef hún væri lif-
andi — góði guð, miskunnsami
giuð, láttu hana vera á lífi; refsaðu
henni ekki fyrir synd mína — en
það gat nú allt hafa farið vel, og
hann ráðgerði, meðan hann lagði
leið sína yfir heiðina og stefndi
heim til hennar, hvernig hann
skyldi sína henni margskonar vott
blíðu og nærgætni, þegar þau hitt-
ust.
Hér um bil klukkustund eftir að
óveðrinu slotaði, var Daisy að
hengja þviottinn sinn upp í annað
sinn. Allt í einu kom hún auga
á Dave, sem drógst áfram í átt-
ina til hennar og var nærri kom-
inn að hliðinu. Hún hljóp á móti
honum, full undrunar og um-
hyggju, og greip um handlegg
hans, einmitt þegar hann var að
því korninn að hníga niður.
„Heyrðu, elsku Davey“, hrópaði
hún upp yfir sig, „þú ert allur
rennvotur! Lentirðu í óveðrinu?
Komdu inn, elskan mín, og ég
skal útvega þér þurr föt.“
David leit á hana þreyttum,
pjáningarfullum augum og fcll á
kné.
„Guði sé lof“, hvíslaði hann,
„þú ert þá heil á húfi, þú ert heil
á húfi“.
Hún deplaði augunum framan í
hann.
„Ég meiddi þig þá ekki? F>ú
varst þá ekki úti í óveðrinu?“
„Úti í óveðrinu? Nei — elskau
mín — nei! Og ég náði meira að
segja þvottinum inn, áður en regn-
ið skall yfir“.
„Ég meiddi þig þá ekki, þegar
ég kastaði þér frá mér?“
„Nei, elsku Davey“. Alvörusvip-
ur færðist yfir andlit hennar með-
an hún studdi hann heim götuna.
„Davey, ég sá eftir því, að ég
skyldi gera þér svona gramt í
geði. Ég hlýt að hafa gert þér
hræðilega gramt í geði, þótt ]>að
væri reyndar alls ekki ætlun núii.
Ég skal aldrei gera það oftar“.
Hún leiddi hann inn í eldhús og
lét hann setjast við eldinn. „Bíddu
hérna, ég ætla að ná í einhvrrj-
ar þurrar flíkur handa þér. Svo
skal ég fara burt, meðan þú skipt-
ir um föt.“
„Daisy“, sagði hann auðmjúkur,