Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 30

268
D V ð L
Pétri fannst loftið blandast ó-
lyfjan. Á þetta höfðu þau forstjór-
inn og María horft. Pétur stóð
höggdofa nokkur augnablik. Svo
fann hann eitthvað bresta í sjálf-
um sér.
„Raderingar eftir . . . byrj-
aði forstjórinn. Pétur þreif í öxl
hans. Stórt, veðurbarið andlit
færðist nær og nær forstjóranum,
varð ferlegt og tröllaukið. Pétur
herti á takinu og sló um leið
forstjórann, svo að hann riðaði
við. Hann sló aftur með tryll-
ingsafli. Forstjórinn hné meðvit-
undarlítill á gólfið. Lágt ískur
brauzt fram af vörum Péturs.
Forstjórinn reyndi að snúa höfð-
inu eða bæra hendurnar í varnar-
skyni. Hver hreyfing hans, liver
stuna espaði Pétur, og hann hélt
áfram, þangað til íorstjórinn var
löngu hættur að hreyfa sig.
Pegar Pétur kom heim, lá María
á legubekknum. Hún sneri fram
og hafði stungið höndunum væru-
kær undir vanga sér. Hún lézt
sofa og bærði ekki á sér. Pétur
leit, á hana, en nam um leið stað-
ar á miðju gólfi. Hann sleppti
ckki augunum af henni. Geðs-
lrræring hans hvarf. Allt, sem á
undan var gengið, þokaðist burt
fyrir nýjum, óþekktum tómleik. í
tillit hans iagðist undrun og von-
brigði. Jú, María hvíldi þarna,
hún, kionan lians, sem hann hafði
rétt áðan barizt fyrir eins og líf-
inu í brjósti sér. Pví fór hann ekki
til hennar og sagði henni allt af
létta? En hann hreyfðist ekki úr
sporunum.
María undraðist þögnina og leit
upp. Hún sá, að svip hans var
brugðið. Henni datt strax í hug,
að nú hefði hann heyrt eitthvað
nýtt um sig, og sá, að réttast væri
að uppræta það undir eins. Hún
Lokaði öðru auganu kankvís.
,,Péti“, sagði hún gælulega,
„ætlar þú ekki að heilsa?“ Pét-
ur þagði; hann þekkti vel þessa
rödd, en í fyrsta sinni aðskildist
h'ún í eyrum hans, og hann heyrði
óviðkunnanlegan uppgerðarhreim.
„Ég má bíða og bíða eftir þér,
og Loks, þegar þú kemur, þá læt-
urðu sem þú sjáir mig ekki“.
Pétur óskaði, að hann hefði
aldrei sagt, að María væri yndis-
lega barnaleg, þegar h'ún setti á
sig stút. Hún var ekkert barn,
hún María. Eitthvað skylt hlátri
kom upp í hug hans, en hvarf
jafnskjótt fyrir þreytuleiða.
María fann, að það var eitthvað
meir en lítið að Pétri, en um leið
brosti hún með sjálfri sér Iöngu,
sigurvissu brosi. Hún kúnni því
vel að þurfa einu sinni að leggja
sig í framkróka, veiða sér auð-
sveipni og aðdáun.
María átíi meðfædjda hæfikika,
og þeir höfðu þroskazt við bíó-
ferðir og breytta aðstöðu.
Hún gekk til hans.
„Ég hefi setið og stoppað sokk-
ana þína í allan dag“. Hún horfði