Dvöl - 01.10.1938, Síða 38

Dvöl - 01.10.1938, Síða 38
276 D V Ö L asti fávitaskapur. Og mennirnir, sem draga sitt vesala líf fram í þessum strætum eymdar og fá- tæktar, munu einn góðan veður- dag hverfa þaðan burt og taka sér bólfestu annarsstaðar. Ein- hverntíma verða sýningar haldnar á löngum, auðum götum, svipað og menn sýna nú gamlar hallir og miðaldakirkur. Nýr tími mun vaxa burt fr!á stórborginni, gras gróa á asfaltgötum, og landshornamenn hreiðra um sig í rústum stórra sölubúða“. Að nýr tími geti horfið burtfrá stórborginni virðist höfunduiinn byggja á þeirri staðreynd, að vegna nýjustu samgöngutækja eru allar vegalengdir svo að segja að þurrkast burt. Menn, sem stunda atvinnu í bæ, fara því að geta haft búsetit í mikilli fjarlægð frá hon- um. Áður soguðu bæjirnir til sín fólkið úr sveitum, en útlit er fyrir að sveitirnar fari nú aftur að gleypa bæina. Myndun nýrra landbúnaðarbýla er mikið menningarmál fyrir þetta land, en sveitabúskapur tekur þó aldrei nema örlítið brot af árlegri fólksfjölgun. Meginþorrinn hlýtur að hverfa að sjónum eða í iðnað. En stórborgir með öllum sínum óskapnaði ættu aldrei að rísa hér, yfir það stig í þróunarsögu mann- kynsins þyrfti með ölíu að stíga. Allir vaxandi bæir hér, nýir og gamlir þurfa enn meira land til umráða. Allar nærliggjandi sveitir eiga að leggjast undir þá. Þar eiga svo verkamannabústaðir fram- tíðarinnar að standa, meðolnboga- rúmi fyrir hverja fjölskyldu til ein- hverrar ræktunar. Og þó fjöl- skyldufaðirinn stundi aðalstarf sitt í bænum, við verzlun, iðnað eða almenna vinnu, lifir hann allarsín- ar frjálsu stundir í sveit, hressist þar og endurnærist fyrir magn gróinnar jarðar. Og börn hans al- ast þar við störf og hljóta giftu- ríkara uppeldi en malbikuð gata getur veitt þeim. Sönn, íslenzk þjóðmenning, með sterkum, persónulegum blæ, mun því aðeins halda áfram að blómg- ast og vaxa, að takist að varðveita til íulls samband þjóðarheildarinn- ar við hina óendanlega máttugu og mikilfenglegu náttúru landsins. En týni þjóðin sinni sérstæðu menningu, er hún á flugsnös með að hrapa í hættu frelsi sínu og sjálfstæði. Þejr, sem sjá mun á sál og líkama, hafa hvorugt til að bera. Oscar Wilde. Trúarbrögðin deyja út, þegar það sannast, að þau hafa haft rétt að mæla. Vísindin eru kirkjugarður út- dauðra trúarbragða. Oscar Wilde. Forðastu hverskyns röksemdir. Þær eru aldrei fínar, en oft sannfærandi. Oscar Wilde.
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84

x

Dvöl

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dvöl
https://timarit.is/publication/619

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.