Dvöl - 01.10.1938, Síða 43

D V Ö L
281
spilduna mína, þegar ég hafði lít-
ið að gera, og byrja að grafa
brunn. Þegar ég var kominn þrjá
metra niður kemur allt í einu upp
hrein vatnsbuna. Það er að segja,
ég hélt að það væri vatn. En
lyktin er svo einkenniíeg, mér
finnst það vera olíulykt. Ég fæ
ekki langan tíma til að hugsa
mig um, því olían bullar þarna
upp með svo miklum krafti að ég
er hreint og beint neyddui til að
flýja“.
Gömlu, gljáandi augun hans
voru nú orðin tindrandi og hvöss.
Það var ekki ég, sem hann sá,
hann sá í anda þegar olíulindin
spratt upp við rekublaðið hans.
,,Well! Það fréttist fljótt, að hér
hafði fundizt olía. Þrjú stór hluta-
félög börðust um að fá yfirráðin
yfir hverri nýrri uppsprettu. Og
þér rnegið trúa því, að ég kom
lífi í tuskurnar. Einn forstjórinn
kom með rnarga sérfræðinga og
bauð mér 200,000 dollara fyrir
olíuuppsprettuna. Ég leit á hann
og brosti. Þetta var allt svo ó-
trúlegt en ég lét sem ekkert væri.
En forstjórinn misskildi bros mitt
og hélt að ég hefði séð hvað
hann ætlaði sér, og að ég vissi
hve mikils virði slíkar olíulindir
eru. Og þarna stendur hann og
býður meira — fyrst 300.000 doll-
ara — þá brosti ég aftur — og
síðan 400,000. Þá fór ég að líta
umhverfis mig eftir steini til þess
að sitja á. En þegar hann bauð
mér — hálfa milljón, snérist allt
fyrir augunum í mér. Að lokum
var tilboðið komið upp í eina mill-
jón dollara. Þá brosti ég enn, því
ég hélt að hann væri að gera
skop að mér.
En ég víldi ekki láta þennan
þrjót standa þarna og henda gam-
an að mér, svo að ég sagði að
olíulindin væri alls ekki til sölu
og að ég hefði ekkert boð gert
eftir honum.
Well! en þetta verkaði á hluta-
félögin eins og lystaukandi með-
al. Nú var alltaf boðið hærra og
hærra í þennan jarðarskika, sem
ég hafði keypt fyrir 100 dollara
eða sem næst því.
Forstjórarnir komu hver á fæt-
ur öðrurn og yfirbuðu hver ann-
an og að síðustu buðu þeir mér
— tvær milljónir — borgað út í
hönd og 10% af nettóágóðanum,
sem yrði á rekstrinum. Þetta var
þó sannarlega eitthvað annað en
kenna spönsku!!
f Þessir samningar hafa nú verið
í gildi í tólf ár, og aðeins sú
upphæð, sem ég hefi fengið af
nettóhagnaðinum — 10% — er
orðin gífurleg. Og nú sit ég hér.
Ég gæti ferðast heim til Nor-
egs og gert mikið — byggt spít-
ala og gamahnennahæli og keypt
alla bæli í sveitinni minni. En það
er aðeins eitt sem vantar, að —
að þetta hefði allt þurft að gerast
meðan við vorum yngri. Ég get
því miður ekki sýnt hinuin dánu
milljónirnar mínar".
Hann varð aftur lotinn og