Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 49

D V Ö L
287
á Puríði, að hún skyldi verða að
steini og standa þar, sem kristn-
ir menn miða á henni sólina, ogj
harðastir vindar gnauða um limi
hennar. Álögin urðu þegar að á-
hrínsiorðum. Önnur sagan segir,
að þau skyldu vera í 'þessum álög-*
um til Ragnarökkurs, en hin sögn-
in að þau skyldu losna við álög
sín nokkurru fyrr en ísland yrði
frjálst í annað sinn.
Yzt á Óshlíð, nokkuru ofan við
mitt fjallið, er standklettur, sem
Puríður nefnist. Par á Puríður
gamla að hafa verið sett í álög.
— Þjóðólfur er nú algerlega horf-,
inn sýnum, eins og hér verður
sagt frá.
Núlifandi elztu menn hafa marg-
ir á yngri áruin sínum átt tal við'
þá, er mundu klett þenna og hve-
nær hann hvarf sýnum.
Um það miðja vegu milli ófær-
unnar, — en svo nefnist innsli
tangi Stigahlíðar — og yztu var-
anna í Bolungavík, stóð á yngri
árum þeirra, klettadrangur á að
gizka 15—18 feta hár oglO—12
fet að þvermáli. Drangur þessi
var um eða framan við fjöruborð-
ið. Virlist steinn þessi standa á
klöpp; var hann brimsorfinn og
hvítur af fugladrit. Drangur þessi
nefndist Þjóðólfur. Alþýða trúði
því að þetta væri Þjóðólfur sá
er fyr greinir.
Vorið 1840 var fjölmenni mikið
í Bolungavík, eins og jafnan fyrr
og síðar. Nóttina milli 23. og 24.
maí var um það helmingur sjó-
manna í róðri, en þeir, sem í
landi voru, sváfu. Veður var
ágætt, blæjalogn tog hlýtt. Um
morguninn þegar sjómenn fóru
að tínast úr róðri, veittu þeirþví
eftirtekt, að drangurinn*) Þjóðólf-
ur var með öllu horfinn. Þótti
þetta miklum tíðindum sæta, og
flaug fregnin á svipstundu um alla
Bolungavík. — Nú veittu menn
því ennfremur eftirtekt, að hrun-
ið hafði gríðarmikið úr Þuríði á
Óshlíð, klettastapinn lækkað um
allt að því þriðjung, að því- er tal-
ið var. Og það átti að hafa gerzt
sömu nóttina og Þjóðólfur hvarf,
— Gamla þjóðsagan um viðskipti
þeirra Þuríðar og Þjóðólfs, sení
að framan getur, rifjaðist nú upp.
Margir töldu að vísu sennilegast,
að Þjóðólfur hefði oltið um og1
myndi liggja þar í fjörunni, eða
niðri í sandinum. En við eftir-
grennslan sáust engin merki þess'
Malarkambur er þarna ofar í fjöý-
unni, og nokkuð stórsteinótt fjaran,
en sandbotn er dregur fram úr!
*) í sóknarlýsingu Eyrarprestakalls,
Skutulsfirði, laust eftir 1840, segir:
„Árið 1836 hvarf drangurinn í logni
um nótt, svo enginn vissi hvað af hon-
um varö. Allir muna Bolvíkingar eftir
Þjóðólfi og vita gjörla hvar hanni
stóð, pví hann var slakur og róið'
flram hjá honurn, er á sjó var farið.
Og fullyrtu allir í einu hljóði, að svo
grunnt væri :allt í kring um klöppina,'
sem hann stóð á, að hann gæti varla
þar legið“.